No cóż... Witajcie ponownie po dośc długiej przerwie Właściwie ta częśc była gotowa już od kilku tygodni, ale jakoś bałam się jej zamieszczać, bo mi nie odpowiadała. Dzisiaj ja oszlifowałam (w miarę) i stwierdziłam, że już więcej nic nie da się zrobić. Wybaczcie, że tak długo czekaliście. Powtórzę jeszcze raz, że trzecia seria nie bardzo mi przypadła do gustu i z tego względu Pamiętnik dotyczący trzeciego sezonu pisało mi się dużo ciężej, a co sie z tym wiąże - wybaczcie mi jesli odcinki są kiepskie. Ale chyba jednak nie był to taki zły ff, skoro wygrał Tabasco Award -dziękuję wszystkim, którzy głosowali
Ten epizod mnie samej specjalnie się nie podoba, ale może nie jest taki zły... Oto ostatni odcinek "Z pamiętnika M.G"
Z PAMIĘTNIKA M.G.
XV
Co ja tu robię?! Nie mogę uwierzyć, że siedzę z De Lucą u tej babki. Ta... wróżka... a ja Piotruś Pan jestem - chociaż nie widze siebie w rajstopach. Sam na sam? Oho, alarm – kobieta ma nierówno pod sufitem. Pani da inne karty, to zagramy w pokera i już ja wyczytam ci przyszłość... Widzę, widzę, że stracisz mnóstwo kasy paniusiu! Mam tego dość. Wychodzę. Oczywiście Maria zrobiła wielkie halo, że zachowałem się nietaktownie. Hmm... Olewam ją od trzech lat, pakuję się w kłopoty, zabiłem Pierca, nie wspierałem Isabel w jej ślubnych zamiarach, oskarżyłem Marię o zdradę z Billym, ale nietaktowne było właśnie to, że nie wierzę w horoskopy! Paranoja... A teraz chwila przełomowa: zaczynamy rozprzestrzeniać nasz gatunek! Nie, nie rozmnażamy się (a przynajmniej wiem, że ja się nie rozmnażam, za innych nie mogę poświadczyć). Ale w nieco inny sposób. Liz „Żyć Bez Ciebie Max Nie Mogę” Parker ma wizje. Dziwne... ma je tylko wtedy, gdy się maca ze swoim kochanym Uszatkiem. No przy takich czynnościach to każdy ma wizje. I widziała, że nas zabiją (nic nowego). Oczywiście od razu Max wszczął alarm: „Ewakuacja!” „Kobiety, dzieci i dowódcy do schronów!”
Znów pustynia... ja się tu chyba przeprowadzę, bo i tak większość swojego życia spędzam na tej skale. Postanowiliśmy wyjechać z Roswell. No i dobra (i tak gdziekolwiek pojedziemy trafimy albo na FBI, albo na innych kosmitów, albo na przeróbki genetyczne, albo na moja kolejną wnuczkę). Wyjeżdża Isabel – kosmitka. Max – kostmia. Ja – kosmita. Liz – półkosmitka z wizjami. Kyle – za pół roku i tak zacznie się zachowywać jak Liz, to go od razu zabierzemy. Co? „Wolę być ze swoim gatunkiem” Kyle! My nie jedziemy do zoo... Maria co ty wyprawiasz?! Kocham paranoiczkę... Znów robi niesamowite zamieszanie, bo nie chcemy, żeby jechała z nami i się narażała. NO rzeczywiście jest o co robić awanturę. To ja specjalnie tak kombinuję, żeby była bezpieczna, żebym nie musiał bać się o jej życie, bo ją kocham (o zgrozo! Powiedziałem to!), a ona płacze? Tak Liz, przemów jej wreszcie do rozumu, bo mnie i tak nie posłucha. Więc... Świecie! Nadchodzimy.
Max jest przywódcą, Isabel może włazić do umysłów, Liz ma wizję... a i tak zawsze ja wszystkich ratuję. I kolejny raz tyłki moich przyjaciół zostały uratowane dzięki refleksowi, przebiegłości i niepowtarzalnej osobowości (nie zapominajmy o skromności) Michaela Guerina. FBI zastawiło pułapkę w szkole, a ja sprytnie ich z tego wyciągnąłem. Tylko... umm... trochę dziwnie się czuję ze wspomnieniem... no wiecie... Max w czerwonej todze, siedzący ze mną na motorze i trzymający mnie w pasie... brrrr! A kysz nieczyste myśli!
Jessie potrafisz myśleć, a jesteś człowiekiem. Ten wóz na pewno nam się przyda. To zbierajmy się. No tak zapomniałem... Jakieś pół godziny czułego pożegnania małżeńskiego. Teraz policja? No nie... Przecież to niemożliwe, aby tak szybko nas namierzyli! Dobra, trzeba szybko wiać zanim komuś coś się stanie. Valenti?! Dawno się tak nie cieszyłem na widok Szeryfa (właściwie to nigdy się nie cieszyłem). No tak, Kyle musi się pożegnać. Hmm... chyba tylko ja nie mam się z kim żegnać. Właściwie to... to wszyscy moi bliscy, moja rodzina siedzą właściwie w tej chwili ze mną w tym vanie – wreszcie to sobie uświadomiłem (lepiej późno niż wcale). Dobra, możemy jechać, gdziekolwiek jedziemy... Roswell – było miło.
The End
P.S; Dziwne... czemu ten post wkleił się 3 razy?
zaraz to poprawię...
Tyle nie mogłam siędoczekac tej części. A tymi problemami z forum sienie przejmuj, bo mi wczoraj zupełnie forum nie wchodziło 
Oczywiście znów miałam ubaw przy czytaniu tego opo. Ten początek u wróżki... 
i ten tekst Maxa (domniemany):
(serio 
, i mam takie odczucie jakby wreszcie był szczęśliwy, właściwie jako jedyny nie będzie za nikim tęsknił bo :"wszyscy moi bliscy, moja rodzina siedzą właściwie w tej chwili ze mną w tym vanie ", nie mogło być lepszego zakończenia, moje gratulacje _Liz 
