A:: Hypatia: "Gorzkie żale" - info autora

[aras]

"wyczytałaś gdzieś między wierszami, że Jessica jest córką Michaela" cóż w końcu mój podpis to "czytaj między wierszami" - choć nie zawsze mi to wychodzi "Następna część jest włąśnie o tym co dzieje się z Jessica... albo raczej ma być, tylko musi się napisać." - czekam z niecierpliwością

[Dzinks]

Tak musisz pisać dalej miało- przepraszam zdanie zaczynamy od dużej litery. Dodając jeszcze sądzię , że Jessica jest córką Michaela , ale na pewno nie dasz nam od razu jasnej odpowiedzi.

[Hypatia]

Jakoś średnio mi pasuje nowe zarządzenie {o}, ale jedna znajoma osoba powiedziała coś bardzo mądrego "Nie podoba się ? To zbieraj zabawki i zmykaj do domu". Dlatego też, zbieram zabawki i zmykam do domu.Dziękuję wszystkim, którzy czytali moje opowiadanie, bardzo tym którzy je komentowali, a także gwoli sprawiedliwości tym, którzy od komentarzy się powstrzymali.Nie bedę robić kryptoreklamy, moje opowiadania będzie można znaleść gdzie indziej.Żeby uspokoić tych co czytali wątek o Regulaminie oraz tą wypowiedź... nie odchodzę z forum, miałam na myśli odejście z tematu o Regulaminie, ponieważ temat uważałam dla mnie za zamknięty. Czasami po prostu nie warto się spierać i przyjąć narzucone zasady. Zmienię jednak 2 kwietnia tekst opowiadań na linki, tyle. Niezależnie co zmieniło się teraz po raz kolejny w regulaminie. Dodane 25.03.2004 przez Hypatia

[Emilie_N]

Oryginalna fabuła, takiego Candy jeszcze nie było. Czekam na dalsze części.Zainteresował mnie ten fanfik, mimo że para Candy jest mi obojętna.

[Hypatia]

Chyba dobrze, że jest oryginalny, zawsze to lepsze niż powtarzać utarte schematy. Choć jak napisano w temacie poświęconym pisaniu, łatwiej jest napisać coś oryginalnego i interesującego, niż stworzyć interesującą historię na podstawie utartego schematu.Każde słowa uznania cieszą Mam pytanie do czytelników, część druga jest napisana już w połowie i nawet sprawdzona.... chcecie ją przeczytać teraz czy poczekacie na całość ? Teraz znaczy, że jutro około 17 by się pojawiła, na całość trzeba będzie poczekać prawdopodobnie do soboty-niedzieli, niestety mam mały poślizg w piśmiennictwie.

[aras]

napisz całość , jejku myślałam, że juz nie masz zamiaru tego pisac, tak się cieszę

[Hypatia]

Oczywiście, że mam zamiar to pisac, idzie co prawda trochę powoli ale kolejne części są sukcesywnie opracowywane. Tak więc sobota-niedziela możecie spodziewać się całej części drugiej.

[nowa]

(taka mała buźka szczęścia, żebyś wiedziała, że czytam, poprostu się nie udzielam... już czekam na sobotę )

[Eve]

Bardzo mnie ucieszyła ta wiadomość. :D Chyba już mnie miałaś dość :haha: Kiedyś ktoś mi powiedział że o swoje trzeba walczyć, ja tak zrobiłam. :!: I w sobote kolejny odcinek. I za to :cmok: I pamiętaj jesteśmy umówione na :piwo:

[Hypatia]

Mam dla was bardzo smutną wiadomość.... wiem, że obiecałam opublikować już całość, ale ze wzglądu na wzgląd (czytaj - praca) nie wyrobiłam się, zostało mi do napisania strona, ostatnia drugiej części... dlatego na pocieszenie i z wielkim proszącym spojrzeniem publikuję część drugą kawałek pierwszy. Kawałek drugi będzie jutro, ale może ukazać się dopiero około północy. Proszę nie rzucać w autorkę niczym ciężkim...----------Część 2 – Podróż za głosem sercaZacinający zimny deszcz i silny wiatr targał jej ubranie na wszystkie strony. Był już późny wieczór, a ona nadal nie znalazła nowego transportu w odpowiadającym jej kierunku. Środek drogi międzystanowej nie był najlepszym do tego miejscem, ale ostatni złapany na stopa samochód okazał się wielką pomyłką. Prowadził go nawet miło wyglądający facet pod czterdziestkę, no i zabrał ją z rozjazdu jak tylko zaczęła się burza. Jednak po niecałych czterdziestu milach zaczął się dziwnie zachowywać, wypytywać o jej rodzinę, jakby niechcący dotykać jej nóg. Sięgał do schowka, sprawdzał nawiew z jej strony mocno się nachylając, dokręcał szybę. Zaczęła się bać, wtuliła się mocniej w fotel, odpowiadała monosylabami, w myślach prosząc by coś go powstrzymało. Po kolejnych dziesięciu milach gdy złapał ją bezpośrednio za kolano, pękła przednia opona. Wykorzystała okazję i szybko zaczęła uciekać, najwyraźniej zacinający deszcz oraz wymiana koła zatrzymały go przed pościgiem. Teraz miała tylko nadzieję, że złapie inny transport zanim ponownie ją znajdzie.Zmrużyła oczy starając się rozpoznać nadjeżdżający samochód, powoli wyciągnęła rączkę z wystawionym w górę kciukiem. Stary typ wozu kempingowego zahamował idealnie obok niej, drzwi pasażera otworzyły się skrzypiąc, a zza kierownicy mrugnęła do niej starsza pani z białymi włosami.„Wskakuj mały wędrowco, gdziekolwiek zdążasz to i tak po drodze”Jessie wdrapała się do środka i głęboko oddychając chłonęła przyjazną atmosferę. Starsza pani spokojnie prowadziła, zerkając na nią co jakiś czas, jakby sprawdzając czy wszystko z nią w porządku.„Mam na imię Barbara, ale i tak większość ludzi mówi na mnie Barbs. Przemierzam kraj swoim samochodem już od paru ładnych lat i mam kilkunastu przyjaciół wszędzie gdzie się da.” Opowiadała spokojnie, starając się zaprzyjaźnić z trzęsąca na fotelu dziewczynką. „Może przejdziesz na tył ? W małej szafce po prawej stronie od wejścia są czyste ręczniki, wytrzyj się, za chwilę znajdziemy jakieś miejsce na postój, wtedy coś zjemy” dokończyła pogodnie, zupełnie nie przejmując się milczeniem dziewczynki. Jessie popatrzyła na nią spod mokrej grzywki przylepionej do czoła, spojrzała za ramię oglądając wnętrze wozu, by po chwili wycierać się czystym i pachnącym kwiatami ręcznikiem. Zgodnie z obietnicą kilkanaście mil dalej Barbs zjechała na kamping i zatrzymała wóz w wyznaczonym miejscu. Nawet nie spojrzała na Jess gdy podłączała prąd i zaczynała przygotowywać ciasto na naleśniki. Po dziesięciu minutach w małej przestrzeni roznosił się smakowity zapach świeżych naleśników. Jessie patrzyła jak zaczarowana gdy na wyłożonym przed nią talerzu zaczęły pojawiać się gorące, zarumienione placki. Ciągle bez słowa Barbs zrobiła drugą porcję dla siebie, przygotowała herbatę i siadła po przeciwnej stronie stołu stawiając na blacie butelkę syropu klonowego.„No kochanie, a teraz podziękujemy Bogu za udany dzień i pyszną kolację” zamknęła oczy, złożyła dłonie do modlitwy i przez chwilę mamrotała do siebie. Jessie przyglądała jej się z ciekawością, temat religii nie istniał w jej domu, nie spotkała się jeszcze z takim zachowaniem. Gdy kobieta skończyła się modlić, obie zaczęły jeść, na Jessie spłynął błogi spokój, nareszcie pierwszy raz od dwóch dni jadła coś ciepłego i czuła się bezpiecznie. Podskoczyła jednak na pytanie Barbary „A teraz powiedz mi chociaż jak masz na imię i dlaczego plączesz się samotnie w środku nocy ?” choć zadane spokojnym tonem, było dla Jess jak zwykle niezręczne. Nie chciała się tłumaczyć obcym ludziom, chciała tylko odnaleźć ojca, co jak na razie zaczynało wyglądać na rzecz niemożliwą do zrobienia.„Jessica” umilkła zastanawiając się co więcej powiedzieć. Barbs przyjęła to za wystarczającą chyba odpowiedź, bo wstała zbierając talerze i sztućce.„W takim razie Jessico, skoro podróżujemy razem musisz poznać kilka zasad panujących w tym domu. Zasad, które musisz przestrzegać, przynajmniej na razie. Po pierwsze śpisz na tym na czym właśnie siedzisz, to rozkładana mała sofka, powinna być w sam raz na twoje rozmiary. Ja niestety już się na niej nie mieszczę, a drugiego łóżka nie ma. Po drugie myjesz naczynia po każdym posiłku, ja będę gotować więc to sprawiedliwy układ. Po trzecie jak już zdecydujesz, że możesz mi zaufać, powiesz gdzie się wybierasz tak samotnie. Rozumiemy się ?” zakończyła przemowę wkładając naczynia do zlewu i spoglądając na dziewczynkę. Jessie tylko z uznaniem skinęła głową, na takie warunki mogła przystać bez problemu, przynajmniej będzie bezpieczna przez parę najbliższych dni, póki Barbs jedzie w tym samym kierunku co ona – na Północ.Od jej ucieczki z domu mijał właśnie czwarty dzień. Pierwszy spędziła razem z klasą na wycieczce do Albuquerque i zwiedzaniu tamtejszego muzeum Historii Naturalnej. Zafascynowana oglądała wystawy, zjadła spokojnie obiad i zniknęła zaraz potem, zręcznie ukrywając się za samochodami na parkingu, a następnie gubiąc się w tłumie turystów. Dość szybko udało jej się przyłączyć do innej wycieczki, która podążała w stronę Santa Fe, na szczęście dorosłym zawsze się myliło ile zabrali ze sobą dzieci. Pierwsza noc była ciężka. Po opuszczeniu rozradowanej gromadki błąkała się przez pewien czas przy wyjeździe z miasta, aż wreszcie znalazła kilka mil dalej opuszczoną farmę z resztką siana w stodole. Choć noc była chłodna, zakopana w sianie przespała ją spokojnie. Następnego dnia złapała na stopa wielką ciężarówkę zmierzającą do Denver, sympatyczny kierowca imieniem Steven zabawiał ją rozmową nie wnikając zbytnio co robi sama na pustkowiu. Przyjął wzruszeniem ramion wersję prawdziwą, że uciekła z domu w poszukiwaniu ojca. Takich dzieci, samotnie plątających się po świecie było w ostatnich czasach coraz więcej i coraz mniej ludzi się nimi przejmowało. Dojechali razem prawie pod Pueblo w stanie Kolorado, gdy poczuła ukłucie w sercu, znaczy zmiana kierunku. Pomachała Stevenowi na pożegnanie zastanawiając się gdzie teraz. Pożądała za głosem serca, jak kiedyś uczyła ją mama i babcia. Zawsze podążać za głosem serca, dlatego gdy ruszała z domu na tą wyprawę wsłuchała się w jego głos i pojechała na północ. Teraz należało pojechać bardziej na północny-wschód. Ponieważ ze Stevenem spędziła prawie cały dzień, o zmroku zaczęła poszukiwania noclegu. Miała utrudnione zadanie, była zmęczona i głodna, ostatni posiłek zjadła parę godzin temu za ostatnie pieniądze. Wzięła ich za mało, jednak więcej po prostu nie miała, łzy zaczęły płynąć jej po policzkach gdy noga za nogą powolutku szła poboczem drogi w kierunku na Topeki w Kansas. Jessie przycisnęła się mocniej do poduszki i szczelniej owinęła kocem. U Barbs była przynajmniej na parę dni bezpieczna i najedzona. Ale co się z nią stanie gdy znowu zmieni kierunek ? Dotarła w ciągu czterech dni aż do Nebraski, co jak na dziewięciolatkę stanowiło nie lada wyczyn, ale jakim kosztem ? I dlaczego jej serce nie podpowiadało gdzie ma jechać dalej ? Łzy ponownie pociekły jej po policzkach, zupełnie jak tego wieczora pod Pueblo.Stała niepewnie na skraju parkingu lustrując otoczenie i szukając dobrego miejsca na sen, najlepiej jakiegoś pickupa albo postrach autostrad czyli wielką ciężarówkę taką jaką miał Steven. Znalazła w niej bardzo wygodny schowek, gdzie była pewna można spokojnie przejechać bez odkrycia swojej obecności. Jej wzrok padł na ciężarówkę wjeżdżającą właśnie na parking, reklama piwa połyskiwała delikatnie w świetle neonów. To była jej szansa, jeszcze tylko sprawdzić gdzie jedzie i miła zapewniony transport na kilkaset mil. Pobiegła w kierunku parkującego samochodu, przyczaiła się w oczekiwaniu na kierowcę, by śledzić go aż do baru, tam sprawdziła jak długo pozostanie obserwując co zamawia. Po chwili pewna, że ma trochę czasu pędziła ponownie w stronę upatrzonej skrytki, najpierw jednak przycisnęła twarz do szyby od strony kierowcy, na panelu obok kierownicy tuż pod jej nosem leżała rozpiska z planem podróży – miejsce przeznaczenia Lincoln w stanie Nebraska. Serce zabiło jej radośnie, jedzie w dobrym kierunku !! Ostrożnie schowała się w upatrzonym miejscu podkładając po głowę plecak z rzeczami. Po godzinie ruszyli w drogę, jednak strach przed odkryciem spowodował przerywany i niespokojny sen. Noc i dzień spędziła ukryta wydostając się tylko okazjonalnie gdy kierowca zatrzymywał się w barze na przerwę. Udało jej się dwa razy zjeść jakieś resztki znalezione w śmietniku i napić wody z kranu w toalecie. Jednak końcówka trzeciego dnia i noc okazały się koszmarem. Na dworze rozpętała się burza. Spod kół pryskała woda, wiec Jess ukryta miedzy nimi była cała przemoczona, było jej zimno, a w dodatku z głodu i pragnienia zaczynała tracić siły. Na kilkanaście godzin zapadła w ni to sen, ni to letarg, z którego obudziła się przerażona. Była pewna, że ktoś ją wołał, ktoś kto wydawał się znajomy ale jednak obcy. Tego dnia modliła się by wreszcie dojechali na miejsce lub by wóz się zatrzymał, jednak żadne z jej życzeń nie spełniło się jeszcze przez kilka godzin. Gdy wreszcie ciężarówka zatrzymała się Jessi o mały włos wpadła by tuż pod nogi kierowcy zdradzając swoją obecność, na szczęście wiatr i deszcz nadal współpracowały w ukrywaniu jej obecności. Była od kilkunastu godzin przemoczona gdy znalazła się na rozstaju dróg skąd zabrał ją nieszczęsny kierowca stalowego Forda. Tym razem jednak prośby zostały wysłuchane.Łkała w poduszkę gdy poczuła na ramieniu ciepły uścisk. Barbs przytulała ją do piersi szepcząc uspokajające słowa i delikatnie gładząc ją po plecach. Po kilkunastu minutach dziewczynka zasnęła uspokojona, a starsza kobieta wpatrywała się przez okno w gwiazdy rozmyślając o swojej przeszłości.~*~Maria przystanęła przed drzwiami baru, poprawiła nerwowo sukienkę i założyła za ucho niesforny kosmyk włosów. Od tygodnia nie pojawiła się w pracy, co prawda właściciel przez ostatnie dni był wyrozumiały, ale zapowiedział że to ostatni raz, następny skończy się jej wyrzuceniem. Nie mogła sobie na to pozwolić, Billy nie zarabiał wystarczająco by ich utrzymać w dodatku dopiero co wywalili go z roboty, za pijaństwo. Poprawiła jeszcze raz sukienkę i zdecydowanie weszła do środka. Skoncentrowany dym papierosowy zmieszany z zapachem alkoholu uderzył w jej nozdrza, zachłysnęła się nim na moment potykając się o wystający kawałek wykładziny. Wpadła na najbliższego klienta siedzącego przy barze, ten odwinął się gdy tylko zimne piwo oblało mu spodnie.„Uważaj paniusiu, zdejmij te okulary to może będziesz widziała gdzie leziesz !!” krzyczał wściekły, wycierając spodnie podaną przez barmankę szmatą.„Spokojnie, spokojnie nic się nie stało” Gary, właściciel, wyłonił się z zaplecza „Hej Jenny daj panu piwo na koszt firmy” spojrzał na Marię ciągle siedzącą na podłodze „A ty choć ze mną” złapał ją za ramię i podniósł jednym ruchem.Gdy zatrzasnęły się za nimi drzwi nalał sobie wody do szklanki i rozciągnął w ulubionym fotelu. Spojrzał na siedzącą na brzegu krzesła Marię, włosy ściągnięte uprzednio gumką teraz rozsypały się w nieładzie, sukienka zachlapana piwem przedstawiała żałosny widok. Jednak na jej nosie dalej uparcie tkwiły ciemne okulary...„Zdejmij okulary” polecił suchym głosem wyciągając papierosa z opakowania i podpalając go zapalniczką.Maria powoli zdjęła duże, ciemne okulary. Pod lewym okiem miła dużego brązowo-fioletowego sińca, odwróciła głowę tak by zakryły go włosy. Billy był spokojny tylko przez pierwsze trzy dni, już czwartego wrócił ponownie zalany, bo go wylali. Wyżył się więc na pierwszej osobie pod ręką.„To nic takiego, przewróciłam się...”Gary wpatrywał się w nią bez słowa zaciągając papierosem. Maria pracowała u niego od półtora roku, przynajmniej raz w tygodniu widział na jej przedramionach nowe siniaki, wytłumaczenie miała ciągle to samo. Widział też kilka razy jej męża Billego, czasami miał ochotę posłać go do szpitala za takie zachowanie wobec kobiet. Sam może nie był najdelikatniejszy, ale jego kobieta nie chodziła pobita i nie pracowała usługując takim jak on pijakom. Pociągnął łyk ze szklanki, jednak złotego serca nie był, skoro nie miła dość siły by odejść to on nie będzie się mieszał, musi dbać o swoje interesy.„Maria, to już piąty raz. Poprzednio mogłem cię posłać na urlop ale tym razem miarka się przebrała, oddaj Jenny klucze, jesteś zwolniona”„Gary...” zaczęła i natychmiast przerwała. Nie będzie się zniżać do błagania, nie tym razem. Robiła to już tyle razy w ciągu lat, że wreszcie miała dość. „Dobrze. Do widzenia” wstała szybko i wyszła z baru. Zaraz po wyjściu w najbliższej alejce oparła się o ścianę i gorzko zapłakała.

[Hypatia]

~*~Jessika westchnęła podpierając głowę rękoma i wpatrując się w okno. Od dwóch dni, kiedy to przebywała z Barbs, lało jak z cebra. Na dworze było szaro, mokro i zimno. Przyjrzała się ponownie mapie rozłożonej na stole, przejechały niewiele przez ten czas, ledwo jakieś pięćset mil. Na drogowej mapie stanów Barbs po zaznaczała pisakiem gdzie mieszkają jej znajomi, przy każdej kolorowej kropce było imię i nazwisko, czasami liczba dzieci albo data urodzin. W samej Nebrasce naliczyła już dwanaście kropek, powoli zbliżały się do granicy stanu gdzie była tylko jedna kolorowa – znajoma – kropka, podpisana Olly.„Hej Jess i co wyczytałaś na tej mojej mapie ?” Barbs przyzwyczaiła się już do obecności cichej dziewczynki, co prawda nie zaufała jej na tyle by więcej o sobie powiedzieć, jednak po pierwszej nocy przyznała się, że szuka ojca.Szklanka na stole przesunęła się o parę centymetrów, kilkanaście kropel wody rozprysnęło się dookoła, gdy wozem nagle szarpnęło w bok. Jessie złapała się blatu i zaniepokojona spojrzała na Barbs, która powoli wyrównywała jazdę samochodu. Kobieta była bledsza niż zwykle, jej twarz wykrzywił grymas bólu, a lewa ręka sprawiała wrażenie bardziej ociężałej. Westchnęła cicho i pomasowała się pod lewą piersią, uścisk w gardle trochę zelżał.„Nic się nie stało. Nic się nie stało” powiedziała na tyle głośno by dziewczynka ją usłyszała.Zatrzymały się na najbliższym campingu. Tym razem zaniepokojona Jess wyręczała ją we wszystkim, podłączyła prąd i wodę, zarejestrowała samochód w biurze podając się za wnuczkę Barbs, nawet zrobiła zakupy i przygotowała kolację. Siedziała długo w noc przypatrując się staruszce i słuchając jej spokojnego sennego oddechu. Wreszcie po kilku godzinach zasnęła wycieńczona.Ranek powitał je słońcem i śpiewem ptaków, wstały uśmiechnięte i wypoczęte. Jess zapomniała o wydarzeniach z poprzednich dni, a Barbs nie wspominała o wczorajszym zdarzeniu. Właśnie smażyła jajka i opowiadała dziewczynce o Ollym gdy ponownie poczuła ucisk serca. Złapała gwałtownie powietrze w panicznym odruchu, upuściła widelec, którym rozbijała jajka, po chwili patelnia również wyślizgnęła się jej z ręki. Jessica przerażona podbiegła do łapiącej z trudem powietrze kobiety.„Barbs !! Co się dzieje !! Barbs !” chwyciła ją za rękę jakby dając do zrozumienia, że nigdzie nie pozwoli jej odejść. Przypomniała sobie jednak co słyszała nie raz w szkole, biec po pomoc, zadzwonić na 911. Zerwała się na nogi „Pomoc, zaraz kogoś zwołam” krzyknęła przez ramię wybiegając z wozu.Barbs przez moment starała się łapać jeszcze powietrze, uścisk serca, który nie pozwalał jej swobodnie oddychać zaczynał słabnąć. Zamrugała, zebrane w kącikach oczu łzy spłynęły jej po twarzy z cichym kapnięciem lądując na podłodze. Przestała słyszeć śpiew ptaków, ledwo słyszała co krzyknęła Jess wybiegając. Zamrugała ponownie głęboko wciągając powietrze, przez okienko nad kuchnią wpadł promień światła tworząc ulotną smugę w powietrzu. Barbs uśmiechnęła się.Po chwili do przyczepy wpadła ponownie Jess, domek administratora był zamknięty ale znalazła automat telefoniczny na jego ścianie. Szybko wykręciła 911 i poprosiła o pomoc, najlepiej jak potrafiła wyjaśniła gdzie jest i co się stało. Zaraz potem pobiegła ponownie do wozu. Gdy do niego weszła zobaczyła Barbs leżącą na podłodze z wzrokiem utkwionym w sufit z zastygłym na ustach uśmiechem. Przyklękła obok niej biorąc jej dłoń w swoje ręce, wciąż była ciepła, ale taka cicha. Przypatrywała się jej przez chwilę zanim dotarło do niej, że kobieta nie żyje. Łzy kapały z jej twarzy w bezgłośnej rozpaczy gdy ze straszną świadomością opuszczenia ładowała do plecaka swoje rzeczy, zapasy z szafek, gdy zabierała z portfela Barbs wszystkie pieniądze. Wiedziała, że ona nie miałaby nic przeciwko temu, jednak żal, że odeszła nie potrafił przyćmić rozsądku, musiała odejść, inaczej policja zabierze ją z powrotem do domu. Musiała także zabrać rzeczy Barbs inaczej szansa na znalezienie ojca zmalała by do zera. Schowała się w pobliskim lesie gdy tylko usłyszała sygnał karetki, upewniła się, że pomoc nadjechała i zniknęła między drzewami kierując się dalej na północ.~*~Maria weszła niepewnie do domu stąpając delikatnie by sprawdzić czy Billy był w domu. Właśnie wróciła po kolejnym dniu poszukiwania pracy, nie miała nawet do kogo zwrócić się o pomoc, już nie. Jej matka, Amy, wyprowadziła się z Roswell niedługo po tym gdy Billy zaczął się nad nimi znęcać. Błagała by Maria zabrała Jess i pojechała razem z nią, jednak gdy odmówiła, postawiła jej ultimatum albo opuści Billego albo nigdy więcej jej nie zobaczy. W ten sposób straciła matkę, ostatnią poza Kylem przyjazną jej osobę w Roswell. Max z Liz wyjechali na wymarzone studia, co prawda nie na Harvard ale do Yale, pozostali później na uczelni gdzie prowadzili wspólne badania. Niedługo potem wyjechała Isabell z Jessim. Telefony i korespondencja się urwały gdy po raz kolejny odmówiła zostawienia Billego. Był jedynym, który przy niej został, wszyscy inni ją opuścili. Wszyscy.Drgnęła na przenikliwy dźwięk telefonu „Halo ?”„Maria ? Mam dla Ciebie wiadomość, prawdopodobnie wiemy gdzie jest teraz Jessica.” Słuchawka stuknęła o blat gdy zszokowana Maria siadła na kanapie. Jessica. Była tak zaabsorbowana swoim problemem z Billym i pracą, że zupełnie zapomniała o zniknięciu córki. Co z niej za matka ?„Maria !! Jesteś tam ? Maria ?”„Gdzie ? Kyle, gdzie jest moja córeczka ?” w napięciu oczekiwała na odpowiedź.Kyle westchnął, nie powinien był dzwonić tak wcześnie ale był to jedyny ślad jaki miał w tej chwili, cokolwiek by pocieszyć Marię „Nie jestem pewien czy to ona. Na leśnym campingu kilkanaście mil od Sioux City do zmarłej kobiety jakaś dziewczynka wezwała pogotowie. Opiekun tego miejsca twierdzi, że to mogła być Jess. Skontaktował się ze mną tamtejszy szeryf, mieli jej podobiznę wśród zaginionych, będą jej teraz uważnie wypatrywać. To w tej chwili wszystko co mogę powiedzieć.”„Dziękuję Kyle, dziękuję” Maria otarła łzę płynącą po policzku. Czyli jej mała córeczka zawędrowała aż do Iowa. Nie wiedziała jakim cudem udało jej się to tak szybko, przecież minęło dopiero sześć dni. Sześć przeraźliwych dni.~*~Jessi szła przed siebie właściwie nie wiele widząc poprzez łzy. Przez ostatnie dwa dni znalazła oparcie w Barbs, która bez zbędnych pytań zajęła się nią w środku nocy. Nakarmiła, dała miejsce do spania i suche ubranie. Pocieszyła gdy budziła się z płaczem, ze zrozumieniem przyjęła krótką odpowiedź co do celu wyprawy. Była prawie jak babcia, której Jess nie pamiętała za dobrze. Przełknęła łzy i rozejrzała się dookoła, las otaczał ją ze wszystkich stron, stanęła wsłuchując się w jego odgłosy. W końcu odróżniła normalny szum wiatru w gałęziach od pogłosu jadącego samochodu. Spojrzała na zegarek zdumiona późną godziną, szła w amoku przez prawie cztery godziny. Siadła na najbliższym zwalonym drzewie, wyjęła z plecaka kawałek chleba i butelkę wody mineralnej i zaczęła mechanicznie jeść. Nie miała apetytu, wiedziała jednak, że ma przed sobą jeszcze kawał drogi, a nie chciała paść ze zmęczenia ani głodu, wypiła za to całą butelkę wody. Powoli ruszyła w stronę szosy, dotarła do niej dość szybko, a nie jak się obawiała po paru godzinach. Tak jej się przynajmniej wydawało, po ponownym sprawdzeniu godziny okazało się, że już prawie siedemnasta. Szła wzdłuż drogi ukryta cały czas za drzewami póki nie znalazła drogowskazu na Sioux Falls w Iowa, wyciągnęła z kieszeni plecaka mapę i wreszcie odnalazła gdzie się znalazła. Od rana dotarła do miejsca oddalonego o dwanaście mil od campingu na którym zostawiła Barbs, idąc lasem mogła nadłożyć milę lub dwie. Zadowolona z siebie choć już zmęczona wędrówką ruszyła dalej przed siebie, po kilkunastu minutach zobaczyła swoje wybawienie. Na parkingu przydrożnego baru stał kolorowy autobus, dookoła którego kręciła się jakaś dziecięca wycieczka – plakat przylepiony na tylnej szybie głosił, że to zwycięzcy ogólnokrajowego konkursu plastycznego. Ostrożnie wślizgnęła się pomiędzy nich, gdy obok przejechał policyjny radiowóz, a jego kierowca dokładnie przyjrzał się wszystkim dzieciakom. Opiekunowie musieli być już mocno zmęczeni bo nawet ich nie przeliczyli gdy wsiadała do autobusu. Po chwili rozmawiała wesoło udając laureatkę z Nowego Meksyku z dziewczynką w około jej wieku z Kalifornii.Rozgadane dzieciaki nawet nie zauważyły upływającego czasu, gdy po około dwóch i pół godzinie autobus stanął u wrót kampingu przy Lake Panorama, żadne się tego nie spodziewało. Opiekunowie obudzeni z lekkich i dających mało wytchnienia drzemek sprawdzali listę obecności przy wydawaniu bagaży i kierowaniu do domków. Nikt, nawet jej poprzednia rozmówczyni, nie zauważył gdy Jess wymknęła się z samochodu i podążyła drogą w dół do miasteczka Carter Lake. Zachodzące słońce odbijało się pięknym pomarańczowym blaskiem od spokojnej tafli jeziora. Spokój tego miejsca sprawiał, że Jess zapomniała na chwilę po co przyjechała, zapomniała o niepokoju który na moment zagościł w jej głowie podczas drogi. Od dwóch dni nie czuła czy jedzie w dobrą stronę, od dwóch dni głęboko w sercu skrywała obawę, że nie dane jej będzie znaleźć taty.Carter Lake jak wszystkie małe mieściny o tej porze było ciche i spokojne. Zmierzch zawsze zaganiał ludzi do domu, szczególnie w miejscach gdzie nie było za dużo rozrywek. Opustoszałe ulice z przechodzącymi gdzieniegdzie w pośpiechu ludźmi sprawiały wrażenie opuszczonych, jedynie przy stacji benzynowej świeciło się ostre światło, a drzwi do mieszczącego się obok sklepiku były jedynymi nie zasłoniętymi jeszcze kratą. Zaburczało jej w brzuchu, w autobusie zjadła kilka batoników i popiła je wodą. Przyszedł czas na coś ciepłego. Ostrożnie, starając nie zwrócić na siebie uwagi weszła do sklepiku i skierowała się do lodówki, stojący przy kasie chłopak rzucił na nią spojrzenie i powrócił do czytania komiksu. Wreszcie znalazła to czego szukała, w najdalszym kącie leżały hot-dogi, wyciągnęła jednego rozglądając się za mikrofalówką. Rozerwała opakowanie, nastawiła grzanie na pięć minut i wrzuciła do niej swoją przekąskę, z półki obok wyciągnęła butelkę soku wieloowocowego i podeszła do kasy. Chłopak nie wyglądał na więcej niż czternaście lat, powoli odłożył komiks i nabił na kasę jej zakupy mrucząc do siebie „Hot-dog 1.45, sok 2.30” głośny brzęk zakończenia transakcji sprawił, że dziewczynka podskoczyła.„Coś jeszcze ?” spytał uprzejmie.Potrząsnęła głową w odmowie.„Należy się trzy dolary siedemdziesiąt pięć centów” gdy wygrzebywała z kieszeni pogięte banknoty, z zaplecza słychać było rumor przewracanych rzeczy, głośne przekleństwo jakiegoś mężczyzny i kolejny hałas. „Nic się nie stało” dobiegło ich po chwili, a na zapleczu tym razem rozpoczęło się szuranie.Podczas wyciągania zmiętych razem banknotów z kieszeni na podłogę poleciało zaplątane między nie zdjęcie. Patrzyła jak kartka wiruje w powietrzu upadając tuż pod stopy chłopaka za kasą. Wyciągnęła całą sumę gdy schylał się po jej własność. Przyjrzał się fotografii kładąc ją na ladzie, drobna roześmiana blondynka w ramionach przystojnego bruneta, który trzymał ją w ramionach. Patrzył jak zaczarowany na zdjęcie. Znał tego chłopaka. Jessie zauważyła dziwny wzrok sprzedawcy wpatrującego się w fotografię.„Hmm, eee.... widziałeś go gdzieś może ?” wydukała nagle nie pewna sytuacji.„Tato !!” krzyknął, potakując „Tato !!”Z zaplecza wyłonił się przysadzisty, brodaty mężczyzna, we flanelowej czerwono-czarnej kraciastej koszuli. Rękawy miał podwinięte, a odsłonięte ręce umazane kurzem i brudem, najwyraźniej sprzątał na zapleczu.„Nate, nie musisz krzyczeć, to że jestem twoim staruszkiem nie znaczy, że ogłuchłem” zganił dobrodusznie chłopaka, kiwnął na powitanie głową w kierunku Jess i zaczął wycierać ręce w poły koszuli. „O co chodzi chłopcze ?”Nate bez słowa podał mu zdjęcie, John wpatrywał się w nie przez chwilę po czym przeniósł wzrok na Jess „Twoje ?” powiedział.Skinęła niepewnie głową. Zabrała ze sobą zdjęcia właśnie po to żeby pokazywać je ludziom gdy będzie o niego pytać ale zupełnie o tym zapomniała.„To Merlin, prawda tato ? Tyko, że młodszy, to na pewno on” Nate mówił z przejęciem patrząc to na ojca to na Jess. John zignorował paplaninę syna, przyzwyczajony do takiego zachowania, sam jednak mamrotał pod nosem „No tak, wygląda na to, że część tajemniczości naszego Merlina zostanie z niego zdjęta”.Zwrócił się do Jess „Jesteś córką tej dziewczyny na zdjęciu, prawda ?”„Tak” odpowiedziała cicho „a to mój tata” dodała jeszcze ciszej.Nate zamilknął wpatrzony w nią ze zdumieniem i otwartymi z wrażenia ustami. Ojciec delikatnie dał mu kuksańca w bok, znowu mrucząc do siebie cicho „Taaa, to by wyjaśniało niektóre sprawy...” Chrząknął, obrócił się dookoła siebie ściągając z wieszaka kurtkę i zabierając z lady kluczyki od samochodu. „Nate zamknij i wracaj do domu, podwiozę dziewczynkę do Merlina i zaraz wracam” z tymi słowami ruszył do drzwi. Już za progiem zorientował się, że dziewczynka wcale za nim nie poszła, wrócił do sklepu, zobaczył w jej oku błysk przerażenia i zmienił zdanie.„Jestem John,” powiedział wystawiając dłoń na powitanie „a to mój syn Nate” skinął w kierunku ciągle milczącego chłopaka.„Jessica” przedstawiła się cicho.„Nate zamykamy. Jessico pozwól, że odwieziemy cię do ojca” zrobił krótką pauzę oczekując na jej reakcję, gdy skinęła niepewnie głową, dodał ciszej „Dobrze”.Po niespełna dziesięciu minutach Jessie siedziała samotnie na tylnym siedzeniu czarnego wozu terenowego mknącego przez ciemny las w kierunku jeziora. Była coraz bliżej spotkania z ojcem, jednak z jakiegoś dziwnego powodu ta myśl wcale jej nie radowała.C.D.N.-----------Uff... przepraszam wszystkich czytelników za opóźnienie, ale tak też bywa. Miłego czytania, postaram się w przyszłym miesiącu opublikować kolejną część, oby szybciej niż tą.

[aras]

Widzę ,że masz dużą wiarę w służbę zdrowia, chociaż w USA moze zeczywiście jest taka jak być powinna, tylko że my nie meszkamy w USA... No dobra starczy tego marudzenia. Już niedługo Jessika spotka sie z Michael'em (chyba z nim ), ciekawe jak też będzie wygladało ich pierwsze spotkanie

[Hypatia]

Widzę ,że masz dużą wiarę w służbę zdrowia, chociaż w USA moze zeczywiście jest taka jak być powinna(...)

Eeee... o jaką służbę zdrowia chodzi ??Co do spotkania Jessi i Michaela, cóż przekonacie się.

[aras]

o jaką służbę zdrowia chodzi ??

konkretnie o szybki i bezoporny przyjazd karetki

[Hypatia]

Hmmm... bezoporny dlatego, że w stanach i tak nie mają oporów, szczególnie w przypadku gdy dzwoni zdezorientowane, zszokowane dziecko. Co do czasu przyjazdu, nie jest nakreślone ile czasu zajął dojazd karetki... zauważ, że Jess zdążyła zebrać wszystkie potrzebne rzeczy i ukryć się w lesie, a tam jeszcze poczekać by sprawdzić czy wszystko jest w porządku. Pytanie za 1000 punktów Ile czasu mogło jej to zabrać ??

[Dzinks]

Myślę , że nas zaskoczysz i to bardzo , nie wiem mam jakieś takie przeczucia. Ten idiota Billy nie może jej tak traktować, trzeba coś z tym zrobić, jak to się mówi CZEKAM NA CIĄG DALSZY !!!!

[Hypatia]

Chciałam przeprosić wszystkich wiernych i niewiernych czytelników za opóźnienia. Praca choć bardzo mi się podoba zajmuje coraz więcej czasu i trudno jest wyskrobać choć momencik na pisanie dalszej części. W dodatku wena przeniosła się na inne tereny i podpowiada zupełnie co innego. Mam nadzieję, że w przyszłym tygodniu uda mi się okiełznać trochę czas i zabiorę się za ostatnie dwie części.

Poproszę was jeszcze o trochę cierpliwości. Dzięki wielkie