Rozdział – 5
Wchodzę do pokoju i... Marthy siedzi na łóżku wpatrując się w coś na ścianie, czego ja najwyraźniej nie widzę. Ciekawe, co mogło się stać, bo o tej godzinie dziewczyna powinna siedzieć na uczelni. Spoglądam na zegarek, jest dziesiąta rano. Bardzo dziwne. Siadam, więc koło niej i przez chwilę milczymy obie.
— Czy... Coś się stało – Pytam ostrożnie
Przez chwile znów jest cisza, a potem Marthy opiera się o moje ramię jakby z ulgą. Oho milcząca Marthy nadchodzi, ale do diaska, co się stało! Koniecznie muszę ją zapytać. Teraz jednak obejmuję biedne dziecko i siedzimy dalej. Zazwyczaj to pomagało i po pięciu minutach dziewczyna zaczynała mówić, ale dziś jest inaczej. Nie podoba mi się to.
— Martin wyjechał
— To chyba nie powód by zaraz tak bardzo rozpaczać – Mówię
—, Ale on zabrał wszystko z mieszkania, wymeldował się... – Głos Marthy jest nadal spokojny, a jednak wiele w nim bólu
— Nie powiedział, dlaczego się wyprowadza? Może znalazł jakieś nowe lokum i nie zdążył ci o tym powiedzieć?
— Nie. Kobieta, u której mieszkał powiedziała, że zabrał wszystko i zapłacił z góry za umówiony pobyt. Zniknął. – Marthy położyła się na łóżku
Co za drań z tego, Martina żeby tak zostawić dziewczynę w nieświadomości, nie powiedzieć nic? Grr?.. Faceci to cholerne dranie! Czyli przyjemna impreza z Alec,'iem robi papa. Nie mogę zostawić zrozpaczonej przyjaciółki w takim stanie. Wychodzę do łazienki by wreszcie się wykąpać. Oooh, co za ulga! Zakręcam wodę i... Pukanie do drzwi. Słyszę, że Marthy z kimś gada, więc to zapewne do niej. Spokojnie się ubieram, związuje włosy i smaruję usta kremem, bo jakoś tak dziwnie wyschły. Nie zakładam sweterka. W pokoju jest cieplutko, więc krótka bluzeczka wystarczy, a czego męskie oczy nie widzą temu nie żal. Wychodzę z pokoju z zamiarem dalszego pocieszania Marthy.
Na środku pokoju stoi Alec.
Mam wielką ochotę uciec, a jednocześnie rzucić się na niego. Wpatruje się w jego oczy, które błądzą gdzieś w okolicy mojego brzucha i uśmiecham się, gdy złapany na gorącym uczynku napotyka mój wzrok. Zielone tęczówki iskrzą wesoło, a na jego ustach błąka się uśmieszek.
— Jak mnie znalazłeś? – Pytam cokolwiek zdumiona
— Stęskniłem się – Odpowiada on
— Widziałeś mnie przecież dopiero, co!
— Bardzo się stęskniłem – Mówi i robi krok do przodu
Ja robię krok do tyłu i naglę orientuję się, że temu wszystkiemu przygląda się zdumiona, Marthy. Z uśmiechem. Alec ma uzdrawiające zdolności samym swoim widokiem, stwierdzam po namyśle. Uśmiecham się mimo woli. Spoglądam na niego, a raczej gdzieś w okolicę jego klatki piersiowej, bo jest sporo wyższy ode mnie. Uh...
— To jest Marthy, a to Alec – Przedstawiam ich sobie i zwiewam chowając się za Marthy.
Tutaj jego urok tez podziałał, bo Marthy nagle zrobiła się wesoła niczym skowronek. Zadziwiający facet. Tymczasem jego spojrzenie znów wędruje do mnie.
— To może się przejdziemy? – Pyta z zawadiackim uśmiechem na ustach
— Yyy... Nie mogę mam dużo roboty – Mówię wymijająco. Jeszcze jedna chwila z nim sam na sam, a nie wytrzymam!
— Oki – Nieco skonsternowany przygląda mi się przez chwilkę – No to... Do zobaczenia przed ósmą Liz – I wychodzi.
— Słucham?! – Marthy natychmiast odwraca się w moją stronę – Domagam się żebyś mi powiedziała skąd znasz tego faceta!
— To długa historia – Wcale nie mam ochoty nawet o nim myśleć. Nie chcę!
— Mamy czas do siódmej, mów! – Wrzeszczy Marthy.
— A co z Martinem? – Odbijam piłeczkę
Pogrążam się we wspomnieniach z dzisiejszego spotkania i wcale mi się nie podoba fakt, że mam iść z Alec'em na te imprezę. Tymczasem, gdy Marty to usłyszała postanowiła mnie ubrać jak należy. Obie zdecydowałyśmy, że koniec z grzeczną Liz. Stanowczo też zakazała mi myśleć o Maxie... Ja tu myślę jak się wymigać od Aleca, a ona wyskakuje z uszatym. Nienawidzę cię Max! Nienawidzę za to, co mi zrobiłeś. Żebyś się smażył piekle razem z tą swoją Tessunią!
— Nie waż się wspominać o Maxie Evansie w mojej obecności! – Gromię ją wzrokiem
— I tak być powinno, a z Martinem to ja sobie dam radę sama. A powiem ci, że ja już gdzieś go widziałam... Nie wiem gdzie. Jak sobie przypomnę to ci powiem? – Powiedziała
— To mi pomoże i to bardzo. Powiedz jeszcze, że znasz dobry środek na kaca, a będziesz kochana!
— Kawa. – Odpowiada Marthy
Czyli wszystko mamy wyjaśnione. Wyciągam z szuflady zakazaną tabliczkę czekolady i po chwili obie lądujemy na łóżku śmiejąc się do bólu brzucha. Wiedziałam, że Marthy zawsze mi pomoże i nic tego nie zmieni.
***
CDN.