|
|||
( Liz siedzi na balkonie i pisze w swoim dzienniku. Jest ciemno.) W MYŚLACH: 23 wrzesień. Wpis pierwszy. Nazywam się Liz Parker i 5 dni temu umarłam. Po tym zdarzeniu, zaczęło się robić naprawdę dziwnie... (Powrót do dnia strzelaniny...Liz i Maria wycierają stoliki w Crashdown) (Liz podchodzi do dwóch turystów aby wziąć od nich zamówienie) Liz: Dobra, mam jednego Sigourneya Weavera, to dla ciebie, i jednego Willa Smitha. Czy podać wam coś jeszcze? Larry ( turysta #1): Nie, dziękujemy to wszystko. Liz: Przyjechaliście tutaj na festyn? Jennifer: (turysta #2):Tak, już nie możemy się doczekać. Hej a czy twoja rodzina pochodzi z Roswell?? Liz: Tak już od czterech pokoleń. Larry: A więc musicie znać jakieś historie o tym rozbiciu się UFO. Liz: Wiecie, myślę, że będzie O.K jeśli wam to pokaże. ( Liz pokazuje im zdjęcie kosmity, Maria przechodzi obok nich i uśmiechając się potrząsa głową) (Maria podchodzi do stolika gdzie kłuci się dwóch mężczyzn) Maria: Dolać? Facet #1: Nie! Spływaj stąd!! ------------------ Liz: Moja babcia zrobiła to zdjęcie po katastrofie, zaraz przed "wyczyszczeniem" wszystkiego przez rząd. Jennifer: Czy ktoś wie o tym zdjęciu? Liz: Ja o tym wiem, no i teraz i wy. Jennifer: Wow! Liz: Zaraz wrócę, nie pokazujcie tego nikomu. Jennifer: Na pewno. ( Maria i Liz podchodzą do kasy) Maria: Jesteś taką złą dziewczynką. O, a Max Evans znowu gapi się na ciebie. Liz: Nie możliwe. To tylko twoja wyobraźnia. ( Liz spogląda na Maxa, który siedzi razem z Michaelem na końcu restauracji. Patrzy na nią a potem szybko się odwraca) Liz: Nie. Max Evans, na to! Nie... Maria: A te twoje policzki !!!! Liz: Maria!!! Liz: A nawet jakby się patrzył, to ja i tak umawiam się z Kaylem. Mam na myśli to, że jest stały w uczuciach i lojalny, a poza tym docenia mnie. Maria: Brzmi jakbyś umawiała się z pudlem. Facet #1: ... prosiłeś mnie o jeszcze jeden dzień. Czas ci ucieka. ( Facet zrzuca wszystkie talerze na podłogę) Maria: Liz!! Facet #1: Chcę pieniądze dzisiaj , a nie jutro!!! (Facet #2 wyciąga broń i szamocze się z tym pierwszym, wszyscy padają na ziemię oprósz Liz, broń wypala a Liz pada na ziemię. Obaj faceci uciekają) Maria: Liz... ( Max spostrzega Liz leżącą na podłodze i wstaje aby jej pomóc. Michael go powstrzymuje) Max: Co ty robisz?! Puść mnie!!! Michael: Max, co ty chcesz zrobić? Max (do Marii): Wezwij karetkę. (Max rozdziera Liz sukienkę, można zobaczyć wypływającą krew) Max: Wszystko będzie dobrze. Jennifer: O mój Boże! Michael: Hej, odsuń się! Max: Liz, LIZ! Musisz na mnie spojrzeć, musisz na mnie spojrzeć!! (Liz otwiera oczy i patrzy na niego. Max kładzie swoją dłoń na ranie od kuli, widzi obrazu Liz gdy była małą dziewczynką, gdy podnosi rękę rany już nie ma) Max: Już wszystko w porządku, jest OK. Michael: Klucze!! Już!! (Max rzuca mu klucze, rozbija butelką po ketchupie i polewa min Liz) Max: Upadając rozbiłaś butelkę ketchupu i cala się oblałaś. Nie mów nic nikomu proszę! Maria : Dobrze się czujesz? (Wchodzi pan Parker) Pan Parker: Lizzi. O mój Boże!! Liz: Nie tato, tato, spójrz. Widzisz, wszystko jest OK., ja tylko rozlałam ketchup. Nic mi nie jest. Pan (Jack) Parker: Na pewno? Liz: Tak. Maria: Ten facet z bronią był jak... jak muskularny Beavis. A drugi był podobny do Buttheada. Porucznik: Chyba będę potrzebował lepszego opisu. Ale przypuszczam, że nie były to postacie z kreskówek. Maria: Proszę?! ( Maria zaczyna wąchać swój olejek a Valenti podchodzi do niej i dziwnie na nią spogląda) Maria: Olejek cyprysowy, na stres. Szeryf Valenti (do Liz): Wszystko OK.? Liz: Tak dziękuję. Jestem tylko trochę roztrzęsiona. Porucznik: Szeryfie, podejrzani uciekli zaraz po tym incydencie. Nie byli stąd. Nie planowali kradzieży. Wygląda na to, że kłótnia wymknęła się im z rąk. (Dwoje turystów hałasuje z tył) Porucznik: Hej, powiedziałem wam, żebyście trzymali się z daleka!(od Valentiego) Para turystów, którzy przyjechali tu na festyn. Larry: Szeryfie, przepraszam, ale naprawdę muszę z panem porozmawiać. Myślę, że stało się tu coś dziwnego. Valenti: Jak myślisz co ? Larry: Więc... Facet z bronią stał tutaj prawda? Broń wystrzeliła w tym kierunku. Ja i Jen przeczesaliśmy całe to miejsce ale nie znaleźliśmy nic. Więc co się stało z kulą? Porucznik: Jeszcze nie znaleźliśmy dziury po kuli Szeryfie. Larry: A tak, jaszcze zanim to się stało, ta dziewczyna dała mi to. (Larry pokazuje Szeryfowi zdjęcie kosmity) (Valenti daje to zdjęcie panu Parkerowi) Valenti: Jack. Pan Parker: Lizzi! Liz: Tak? Pan Parker: Mówiłem ci, żebyś nie pokazywała tego sfałszowanego zdjęcia turystom. (Między czasie Valenti podchodzi do stolika gdzie siedział Max i widzi dwie puste butelki po tabasco. Jennifer: Gdy to się stało siedział y tam jakieś dzieciaki, dwóch chłopców gdzieś w jej wieku. I wtedy jeden z nich... Liz: A tak, siedzieli tam, ale ich nie rozpoznałam, więc musieli to być turyści. Larry: Do mnie wyglądało to tak, jakby ona ich znała. (Później tej samej nocy. Liz jest w domu, zdejmuje swój mundurek i wkłada go do plecaka. ______________________________
(Następnego dnia w klasie biologicznej) Nauczyciel: Dobrze, ostatnie dwa tygodnie spędziliśmy na genetyce, a teraz trochę ten temat rozszerzymy, porozmawiamy o różnicach między gatunkami. Przy dzisiejszym eksperymencie musicie podzielić się na zespoły dwu osobowe. (Max spóźnia się na zajęcia i siada koło Liz. Wkłada ołówek do ust i zaczyna wyciągać podręczniki) Nauczyciel: Panie Evans jak miło, że się pan do nas przyłączył. Dobrze, teraz wszyscy siedzący po prawej stronie pobierają próbkę rośliny, a siedzący po lewej, biorą patyczek i dają swoją próbkę śliny. (Max wyciąga ołówek i zgłasza się) Nauczyciel: Tak Panie Evans? Max: Czy mógłbym wyjść do toalety? (Nauczycielka daje Liz patyczek, która pobiera próbkę śliny) Nauczyciel: Bardzo łatwo jest rozróżni ludzi od innych gatunków po wyglądzie zewnętrznym. Ale co z tym co jest w środku, spójrzcie wszyscy na ludzkie komórki i opiszcie wszystko co widzicie. (Liz patrzy na swoją próbkę, a potem pobiera ślinę z ołówka Maxa. Jego komórki całkowicie różnią się od jej) ________________________________
(Na korytarzu) Liz: Max! Max! Przepraszam, przepraszam. Max, muszę z tobą porozmawiać. (Liz łapie jego rękę i wciąga go do sali muzycznej) (Kyle gra tam na bębnach) Liz: Kyle! Kyle: Cześć! Liz: Cześć! Kyle: Cześć Max. Max: Cześć. Kyle: Dostałaś moją wiadomość? Liz: Tak, byłam tylko trochę... Kyle: Roztrzęsiona. Liz: Tak właśnie. Kyle: Wiesz mój tata powiedział mi o strzelaninie. Wszystko w porządku? Liz: Tak. Kyle: Hey, a wy...?? Liz: Szukamy miejsca, żeby się ... pouczyć na biologię. Kyle: A tak, tak biologia. Ja i tak już wychodziłem. Liz: Fajnie. Kyle: Hey, mam już swój kostium na piątkowy festyn, jest super... Liz: Kyle, musimy się uczyć, przykro mi. Kyle: Dobrze. To cześć Max. Max: Więc... umawiasz się z synem szeryfa? Liz: Tak, choć trudno to nazwać chodzeniem, ale Max czy możemy się skupić chociaż przez chwilę? (Podnosi bluzkę i pokazuje mu odcisk ręki na brzuchu) Max: Wow. Liz: Pobrałam kilka próbek z twojego ołówka. To jest naprawdę trudno powiedzieć, ale... one nie są... normalne. Więc Max, może wrócimy do sali biologicznej, żebym mogła wziąć jeszcze próbkę i udowodnić sobie, że się mylę. Ze mam złe próbki. Max: Nie nasz złych. Liz: Dobra Max pomóż mi w tym. Czym ty jesteś? Max: Nie jesteśmy stąd. Liz: A więc skąd? ( Max podnosi palec do góry) Liz: Z północy? (Max podnosi palec wyżej) Liz: Ty nie jesteś...kosmitą. To znaczy jesteś? Max: Wolę określenie nie z tej ziemi. Przepraszam to nie jest dobry moment na żarty. Max: Tak jestem. (Liz zaczyna wychodzić) Max: Liz... Liz: Max wiesz spóźnię się na lekcje, muszę już iść. (Max zatrzymuje ją przed drzwiami) Max: Liz, posłuchaj mnie. Nie możesz o tym z nikim rozmawiać. Nie z rodzicami, nie z Marią. Z nikim. Ni rozumiesz co się może stać gdy komuś o tym powiesz. Liz proszę? Teraz moje życie jest w twoich rękach. (Liz wychodzi) ( W Crashdown) Alex: Tu piszą, że broń wystrzeliła ale nic się nikomu nie stało. Maria: Więc gdzie jest Liz? Dlaczego mnie unika?? Po pierwsze Liz nigdy się nie spóźnia, prawda? W stołówce siada koło Pam Troy. A przecież ją nienawidzi...Alex czy ty mnie w ogóle słuchasz? Alex: Tak słucham cię. Ale dlaczego się tak zamartwiasz. Liz nic się nie stało. (Isabel, Michael i Max jedzą razem lunch) Isabel: Nie mogę w to uwierzyć Max. Wiesz co wreszcie czułam się jak zwykła normalna nastolatka, a ty to wszystko zepsułeś. Tylko dlatego, że postanowiłeś, zrobić jakiś dobry uczynek. (Do Michaela) Jak mogłeś na to pozwolić? Michael: Hej nie odwracaj kota ogonem. To nie ja postanowiłem zamienić się w głupiego super bohatera. Max: Powiedziałem, że jest mi przykro. Isabel: Jest ci przykro?! Zawarliśmy pakt a ty tylko tyle masz do powiedzenie?! To było wbrew regułom, regułom jakie ustaliliśmy! Max: Ty używasz swoich mocy cały czas. Isabel: Dla zabawy. (Podgrzewa swoje taco dłonią) Isabel: Dobra, teraz najważniejsze jest co powiedzieć pani naukowiec. (Max spogląda na nią z poczuciem winy) Isabel: O mój Boże, powiedziałeś jej. Max: Nie miałem wyboru. Wszystko będzie w porządku. Isabel: Ni rozumiesz, że wszystko się teraz zmieniło? Max: Nieprawda. Michael: Max ona ma rację. Jesteśmy straceni. Pora wyjechać z Roswell. (Max wstaje i idzie za nim) Max: Michael, nie możemy tak po prostu wyjechać. Michael: Tak możemy. Zawsze wiedzieliśmy, że ten dzień nadejdzie. I obiecaliśmy, że będziemy na niego przygotowani. Isabel: Michael gdzie pójdziemy, Roswell jest naszym domem. (Wszyscy wsiadają do Jeepa) Michael: Roswell nie jest naszym domem, nasz dom nie jest nawet w tym systemie słonecznym. Max: Roswell jest najbliższym miejscem, którym możemy na razie nazwać domem. Michael: Może dla was dwóch, ale nie dla mnie, to nie mnie Evansowie znaleźli na skraju drogi. Są dla was jak prawdziwi rodzice. Mój ojczym trzyma mnie tylko dla zapomogi. Max: Wszystko będzie OK. Powinniśmy tylko zachowywać się jak dotychczas, normalnie. Isabel: Normalnie?!! To jest twój plan Max? Nie rozumiesz, że to tylko kwestia czasu zanim nas zgarną, i oddają w ręce jakiejś agencji rządowej, która będzie nas badać a potem nas unicestwi!! (Odjeżdżają) ( W szkolnej toalecie) (Liz przemywa twarz wodą ; Maria wchodzi) Liz: Cześć. Maria: Dzwoniłam do ciebie około 37 razy. Liz: Wiem, przepraszam. Maria: Liz co się stało? Liz: Co masz na myśli, przecież tam byłaś i wszystko widziałaś. Maria: Doprawdy? Bo to nie jest ketchup! (Pokazuje jej bloczek na zamówienia) To wygląda raczej jak krew. Co Max ci zrobił? (Liz wyciera ręce i nie odpowiada) ( W jeepie, Isabel siedzi na tylnim siedzeniu i słucha płyty, trzymając ja przy uchu) Max: Isabel czy mogłabyś tego nie robić? Isabel: To tak, słuchanie płyty jest dla ciebie problemem? Max: Nie mogłem pozwolić jej po prostu umrzeć. (Valenti pojawia się za nimi i włącza syrenę) Isabel: Czy on nas zgarnia? Michael: Max, zwiewamy stąd. Max: Nie możemy to będzie podejrzane. (Zatrzymują się na poboczu) Max: On zawsze zatrzymuje kogoś bez powodu. To nic. Michael: Nic...na pewno. (Podchodzi Valenti) Valenti: Po proszę prawo jazdy i dowód rejestracyjny. Max: Oczywiście Szeryfie. (Podaje mu dokumenty) Valenti: Dziękuję panie Evans. Mieliśmy trochę zamieszania wczoraj w kawiarni, więc bądźcie ostrożni. Max: Tak jest. (Max kładzie nogę na pedał gazu i przypadkowo popycha puste butelki z tabasco. Valenti ja widzi) Valenti: Nie rozpędzajcie się zbytnio. Max: Nie będziemy. (Max już chce odjechać, ale Michael zabiera mu kluczyki) Max: Michael wszystko będzie dobrze. Michael: Nieprawda. Nie mam zamiaru czekać spokojnie aż oni nas złapią. Max: Nikt nas nie złapie. Nawet nie wiemy czy są jacyś "oni". Michael: A jak myślisz co się stało z naszymi rodzicami i z wszystkimi innymi na tym statku. Wszyscy zostali zabici i ty o tym wiesz! Max: Liz nikomu nie powie, jest inna. Michael: Naprawdę? A jak zareagowała "Jesteś kosmitą, to świetnie" (Max odsuwa wzrok) Michael: Wątpię! (Michael rzuca kluczyki na siedzenie) Isabel: A ja myślałam, że to ja jestem wkurzona. (Kyle odprowadza Liz do drzwi) Liz: Dobranoc. Kyle: Zaczekaj, całą noc byłaś gdzieś indziej. Liz: Wiem, i przepraszam. Kyle, czy ty kiedykolwiek zastanawiałeś się czy ... Kyle: Czy co? Liz: Czy jak na mnie patrzysz, to czujesz różne rzeczy? Kyle: Oczywiście, że czuję, ale jakie rzeczy? Liz: Zapomnij, plotę trzy po trzy, pójdę już spać. Kyle: Dobrze. (Liz podnosi rękę żeby zgasić światło i podnosi się jej bluzka, Kyle zauważa odcisk dłoni. Kyle: Liz? ( Liz szybko zakrywa odcisk) Liz: Dobranoc Kyle. Kyle: Dobranoc Liz. (Liz siedzi na dachu) Max: Liz! (Liz podchodzi na krawędź dachu i spogląda w dół) Max: Muszę z tobą porozmawiać. (Wpuszcza go) Max: Nie mogę sobie wyobrazić jak ty się teraz czujesz. Myślałem żeby ci powiedzieć "o tym" z milion razy. Liz: Mnie? (Max się uśmiecha) Liz: Co? Max: Przepraszam, ale ciągle widzę cię w tej sukience w filiżanki. Liz: Co? Max: Zapomnij, to było dawno temu. Liz: O mój Boże, masz racje, nie mogę uwierzyć, że nosiłam to coś. Liz: Miałam ją gdy chodziłam do przedszkola, zaraz przecież ciebie poznałam dopiero w trzeciej klasie. Czy ty umiesz czytać w moich myślach? Max: Nie, po prostu, gdy się uzdrawiałem musiałem nawiązać takie połączenie. I wtedy zobaczyłem taki ciąg obrazów...widziałem ciebie w tej sukience i czułem to co ty wtedy czułaś. Liz: A jak ja się wtedy czułam. Max: To było dla ciebie takie upokarzające, ale nosiłaś ją dlatego, że twoja mama ją uczyła, była to jej pierwsza sukienka i była z niej taka dumna, więc nie chciałaś zrobić jej przykrości. (Liz przytakuje ale jest bardzo zaskoczona) Max: Nigdy tego przedtem nie robiłem. Ale może mi się uda nawiązać połączenie w drugą stronę, żebyś teraz ty mogła mnie zobaczyć. (Max podchodzi do Liz i staje naprzeciwko niej) Max: Będę musiał cię dotknąć. (Liz przytakuje) (Max kładzie ręce na jej skronie) Max: Teraz weź głęboki oddech i staraj się o niczym nie myśleć. (Liz widzi ciąg obrazów: Maxa i Isabel idących wzdłuż drogi, wtedy znajdują ich Evansowie; Maxa pierwszego dnia w szkole i jak on ją widział; gdy rozmawiała na holu z Marią. W MYŚLACH: Mogłam czuć, wszystko to co on czuł. Mogłam czuć jego samotność. Po raz pierwszy zobaczyłam prawdziwego Maxa Evansa, widziałam to jak on mnie widział. I najbardziej zdumiewające w tym wszystkim było to, że w jego oczach byłam po prostu piękna. (Max się odsuwa) Max: Podziałało, widziałaś coś? (Liz przytakuje a Max patrzy na nią z zakłopotaniem) ___________________________
(Liz widzi Maxa przechodzącego przez korytarz) W MYŚLACH: Max Evans podziałał na mnie jakąś dziwną siłą. To tak jakby całe moje życie zmieniło się w jednej chwili. To jest ironiczne, że jak już się zakocham , to zakocham się w kosmicie. (Liz wchodzi do sali muzycznej) Alex: Cześć Liz: Liz: Cześć Alex. Widziałeś gdzieś mój plecak Alex: Nie, nie widziałem. Czy możemy chwilkę porozmawiać? Liz: Oczywiście. O co chodzi? Alex: Więc, jestem twoim przyjacielem, i jestem też przyjacielem Marii, więc gdybyś skłamała Marii, to tak jakbyś skłamała też i mi. Liz: Alex, co Maria ci powiedziała? Alex: To jest dziwne i trochę porąbane. Mam namyśli to, że wszystko było przeprowadzone przez "filtr" Marii. Ale powiedziała coś o krwi na twoim bloczku zamówień. Co jest grane? Liz: Alex, przecież wiesz że Maria jest trochę przewrażliwiona i że jest po prostu "królową dramatu. Alex wszystko jest OK. Alex: Obchodzi mnie tylko, że tobie nic się nie stało. Ale czy jesteś pewna, że wszystko jest w porządku ? Liz: Na pewno. Alex: I cokolwiek się stało już się skończyło ? Liz: Całkowicie. Alex: Dobra. Liz: Dobra. (Wchodzą Dyrektor i Porucznik) Dyrektor: Tutaj jest. Porucznik: Pani Parker, Szeryf Valenti, musi zadać pani parę pytań. _________________________
(W biurze Szeryfa, Liz siedzi naprzeciw biurka) (Wchodzi Valenti) Valenti: Dzień dobry pani Parker. Pani ojciec powiedział, że mogę zadać pani kilka pytań. Przykro mi, że musze to pani pokazać. (Pokazuje jej kilka zdjęć trupów z takimi samym odciskiem jaki miała ona) Valenti: Tego mężczyznę znaleziono martwego, z żadną widoczną oznaką śmierci. Z wyjątkiem tego. Co pani myśli o tym odcisku dłoni? Liz: Nigdy wcześniej czegoś takiego nie widziałam. Valenti: Kyle powiedział, że widział cos takiego na pani brzuchu. Liz: Pomylił się. Valenti: Zdaję sobie sprawę z tego, że Kyle na bardzo wybujaną wyobraźnię, ale będę musiał zobaczyć na własne oczy. Liz: Szeryfie, przecież powiedziałam chyba z tysiąc razy, że rozlałam na siebie ketchup. Valenti: Liz proszę. (Liz podnosi bluzkę do góry, znak zniknął) Valenti: Na tamtych ciałach znak, też zniknął. Dobrze, w takim razie co pani wie o Maksie Evansie. Liz: Max Evans? Valenti: Tak. Liz: Tak właściwie to go prawie że nie znam. Valenti. Czy był jednym z tych dzieciaków wtedy w Crashdown? Liz: Nie. Valenti: Rozumiem. Liz: Czy mogę jeż iść Szeryfie? (Valenti kładzie na stolik plecak, otwiera go i pokazuje Liz jej uniform z dziura po kuli) Valenti: Ktoś przyniósł tutaj, ten plecak, jest twój prawda? ____________________________
(Liz wchodzi na salę gimnastyczną gdzie ćwiczy Max) ____________________________
(Między czasie Valenti rozmawia z agentem rządowym) Valenti: Pocisk wystrzelił, w tej sukience jest dziura. Ta dziewczyna została postrzelona. ( Agent wstaje i zabiera Valentiemu sukienką i wkłada ja do teczki) Valenti: Co pan robi? Agent: W Pheonix widziano UFO, w Brawstwo mam człowieka który myśli że jest Jezusem. Ale te wszystkie sprawy są bardziej solidne. Dam ten uniform do sprawdzenie w laboratorium. Valenti: Powiedzieliście, że jeśli coś się zacznie dziać, mam wam o tym powiedzieć, więc mój syn widział odcisk srebrnej dłoni na brzuchu tej dziewczyny. Agent: Tak, z pewnością. Valenti: Co teraz ? Agent: Ja zajmę się tą sprawą. Panu radzę się trzymać z daleka. Valenti. Chcę być częścią tego śledztwa ! Agent: Szeryfie, czy wie pan jak nazywano pańskiego ojca?? Sierżant Marsjanin. Wątpię, że chce pan skończyć tak jak on. Vanlenti: Agencie Stevens, Miałem 8 lat, kiedy mój ojciec odkrył tamte zwłoki wszyscy myśleli, że jest wariatem, łącznie ze mną. Ale teraz nie jestem tego taki pewny. Agent: Dziękuję szeryfie pana zadanie się zakończyło. (Liz i Max weszli do pokoju plastycznego, żeby porozmawiać) Liz: Musze znać prawdę, całą prawdę, albo po prostu pójdę do Valentiego i powiem mu wszystko co wiem. Max: OK. Liz: OK. ( Liz wyjmuje kartkę papieru w wypisanymi na niej pytaniami) Liz: Dobra, więc... z kąt pochodzisz? Max: Nie wiem, kiedy statek się rozbił jeszcze się nie urodziłem. Liz: A więc była katastrofa? Max: Wiem tylko tyle, że to na pewno nie był balon meteorologiczny. Liz: Statek rozbił się w 1947 a ty masz 16 lat? Max: Byliśmy w czymś w rodzaju kapsuł. Liz: My? Max: Isabel i Michael też są... Liz: Więc to jest odpowiedz na następne pytanie. Jaki moce posiadacie? Max: Możemy porozumiewać się z ludźmi, w sposób który już znasz. Możemy również zmieniać stan molekularny i ... Liz: Co to znaczy? (Max podchodzi do rzeźby postawionej na stole. Przesuwa swoja dłonią wzdłuż niej i zmienia jej kształt) Max: W ten sposób cię uzdrowiłem. Liz: Max, kto jeszcze o tym wie? Max: Nikt. Liz: A co z twoimi rodzicami? Max: Nikomu nie powiedzieliśmy, od tego zależy nasze życie. Liz: Więc gdy mnie uzdrawiałeś ryzykowałeś życie? Max: ...Tak. Liz: Dlaczego? Max: Dla ciebie. (Liz uśmiecha się) Liz: Max, Valenti pokazał mi te zdjęcia. To są zamordowani ludzie, maja takie same odciski dłoni jak ja. Max: To nie może być prawda. Liz: Zdjęcie było oznaczone datą 1959. Max: To jest niemożliwe! Liz: Kyle widział odcisk na moim brzuchu, Valenti znalazł mój uniform z dziura po kuli, pytał się mnie czy byłeś w dzień strzelaniny w kafeterii. Max on cię podejrzewa! ( Max kieruje się do drzwi) Liz: Max!! Max: Musze już iść. Liz: Max stój , dokąd idziesz. Max !! Poczekaj! Max! (Liz biegnie za nim przez korytarz, ale gubi go w tłumie ludzi idących na festyn) ( Isabel przegotowuje się do festynu. Wchodzi Max) Max: Zapomnij o festynie. Musimy stąd wyjechać. ( Max i Isabel czekają aż Michaela wskoczy do jeepa) Isabel: Gdzie są twoje rzeczy??? Michael: Mam je na sobie. (Liz uczy się w swoim pokoju. Nagle wchodzi Maria w swoim festynowym ubraniu) Maria: Zanim pójdę na ten idiotyczny festyn UFO, chcę wiedzieć wszystko. A jeśli mi nie powiesz po prostu pójdę do Valentiego i powiem mu wszystko co wiem. Liz: A co wiesz? Maria: Więc...wiem, że Max był tego dnia w restauracji, i po wystrzale podszedł do ciebie i coś ci zrobił. I wiem jeszcze, że jedyna osoba której mogłam zaufać w tej chwili mnie okłamuje. Liz: Musisz mi obiecać, że nie wpadniesz w panikę. Maria: Ja, gdzie tam. (Maria wrzeszcząc ucieka w kawiarni, a Liz biegnie za nią) Liz: Maria!! (W jeepie) Michael: Czyli z tego zdjęcia wynika, że jest nas więcej? Max: O jednego, przynajmniej tak było w 1959 . Isabel: Michael uspokój się, jedyną rzeczą, którą wiemy o tej osobie jest to, że jest potencjalnym mordercą. (W samochodzie Marii) Maria: Liz, nie wiem co się z tobą dzieje. Miałaś być światowej sławy naukowcem, a ja twoją psychiczną koleżanką. Ale jak mogę być psychiczną koleżanką osoby która już jest psychiczna! Liz: Maria, bredzisz! Maria: Chyba mam prawo bredzić, po takim czymś, więc pogódź się z tym. (Max, Isabel i Michael przyjeżdżają obok) Liz: O Boże, to oni! Maria zawracaj! Maria: Co, mam zawrócić?! Liz: Maria! (Liz chwyta za kierownicę i zawraca na środku drogi) Maria: O Boże, jesteś szalona! Liz: Maria, wcale nie! Po prostu dogoń ich. Maria: Mam ich dogonić? Liz my jedziemy Jettą. (Max, Isabel i Michael widzą Valentiego stojącego przy drodze. Max skręca w boczna uliczkę, za nimi wjeżdża jeszcze jeden samochód. Nie mogli już wycofać, ponieważ Maria zatrzymała samochód) Isabel: Wspaniale. (Liz i Maria wychodzą z samochodu, kierując się w ich stronę) Maria: Co oni tu robią, nie mów mi, że jest ich trzech? Liz: No wiesz... Maria: chyba się rozchoruję. Liz: Maria już wie. Michael: Cudownie. Maria: Słuchaj, obiecuję, że nikomu nie powiem. (Michael podchodzi blisko Liz, a Maria staje przed nią) Michael: Usuńcie swój samochód z drogi! TERAZ! Liz: Ni sądzę, że ucieczka to dobre rozwiązanie. Przez to udowodnicie ludziom, że jesteście winni. Michael: Winni ?! Czego, uratowania ci życia ?!! Max: Michael... Liz: Słuchajcie, mam plan. Może jeśli będziemy współpracować razem, uda nam się zmylić Valentiego. Michael: Razem, nigdy. To nasze życia są w niebezpieczeństwie, a nie wasze. A teraz posuńcie samochód! Max: Michael, to nie może trwać wiecznie. Nie chce uciekać. Liz: Nie zmienię tego co się wydarzyło, ale zaczniecie uciekać to Valenti dowie się, że to wy. Max: On ma rację. Isabel: Powinnam się domyślić, że staniesz po jej stronie. Max: Isabel, ja nie jestem po niczyjej stronie. Isabel: Max, musisz wybrać po której jesteś stronie, czas ucieka. Max: Będzie lepiej, jeśli usuniecie samochód. Sam oddam się w ręce Valentiego. Michael: Max, powiedziałeś, że wyjeżdżamy. Isabel: Max nie odjadę bez ciebie. Isabel: Jaki macie pomysł ? (Liz idzie do domu Kyla) Kyle: Czekam na ciebie od półtorej godziny. Liz: Przepraszam, zachowywałam się jak idiotka (daje mu słodkie spojrzenie) (Na festynie, Maria i Isabel idą razem, Alex przychodzi koło nich) Isabel: Niezła maska Alex. Alex: Isabel, Maria, cześć. Maria: Cześć. Alex: Isabel: Fajne stożki. (U Kyla) Kyle: Liz, jeśli nie chcesz nie musimy iść na ten festyn. Liz: Kyle, na pewno będzie fajnie. (Całuje go) Liz: Spotkamy się przy wejściu, za pół godziny, dobra? Kyle: Pół godziny, dobra. Liz: Okey. (Liz w jeepie z Maxem i Michaelem) Liz: Mamy pół godziny. Max: Zrozumiałem, więc... Michael: Na pewno się nie uda. (Na festynie, Valenti i porucznik szukają Maxa) Valnti: Gdzie in jest? Porucznik: To ten, szeryfie? Valenti: Poradzę sobie poruczniku. (Maria z Isabel na parkingu) Isabel: Turlaj się! Maria: Przecież się turlam. Isabel: Turlaj!! Maria: No turlam się !! Isabel: Dobra wystarczy. Dawaj klucze. Maria: Wiem, ze samochód mojej mamy to nie jakiś cudo, ale rozwalenie go to zburzenie stosunków córka- matka, będziesz o tym pamiętać? Isabel: Wszystko jedno. (Valenti podchodzi do Maxa) Valenti: Musze zadać ci parę pytań. Max: Jakiego typu pytań ? Valenti: Czy byłeś w dniu strzelaniny w Crashdown ? Max: Tak. Valenti: Co zrobiłeś Liz Parker ? Max: Nic. Valenti: Nie wierzę ci. (Valenti zakłada mu kajdanki) Max: Czy odczyta mi pan moje prawa? Valenti: A masz jakieś? (Między czasie, Liz wpada na dwóch turystów, którzy zaczynają ją śledzić. Isabel udaje, że potrąciła Marię i ucieka) (Liz przybiega na miejsce rzekomego wypadku) Liz: Maria ! Alex: Co się dzieje? Co wy robicie? Valenti: co się tu stało? ( Valenti widzi srebrny odcisk dłoni na klatce piersiowej Marii) Valenti: Nic ci się nie stało? Maria: Tak, chyba tak. Porucznik: Tam ucieka. Szeryfie tam jest. To ten facet który do niej podszedł. Valenti: Pilnuj go! (Valnti podchodzi do tej osoby, zdejmuje jej maskę i widzi własnego syna Kyla) Kyle: Tato, wystraszyłeś mnie. Widziałeś gdzieś Liz? Miałem się tu z nią spotkać 15 minut temu. Valenti: Nie. Kyle: Ok. (Michael wyrzuca swoje przybranie) (Valenti przypiera Max do przyczepy campingowej) Valenti: Myślisz, ze jesteś taki sprytny, co? Max: Nie wiem o czym pan mówi. Valenti: Stroi pan sobie ze mnie żarty panie Evans. To jest farba. (Valenti ściera farbę z Marii) Valenti: Podszedłeś do Liz Parker, i coś jej zrobiłeś, a ja musze wiedzieć co. Max: Kupiłem hamburgera, a kiedy broń wystrzeliła uciekłem. Czy złamałem prawo Szeryfie? Aresztuje mnie pan?? Valenti: Nie, twoi rodzice wyciągnęli by cię w godzinę. Ale powiem ci coś, dowiem się prawdy. Możesz na to liczyć. Ja też jestem sprytny. (Odchodzi) (Jonathen Frakes rozpoczyna odliczanie do rozbicia UFO) Frakes: Czy wszyscy są gotowi?!! 8-7-6-5-4-3-2-1. Teraz!! (Isabel, Michael i Max patrzą na katastrofę) (Max widzi Liz i do niej podchodzi) Max: Hey. Liz: Hey. (Max odgarnia kosmyk włosów z jej twarzy) Max: Miałaś kosmyk... Liz: Ach tak, włosy. Dziękuję. Max: Proszę. Liz to nie jest bezpieczne, mam na myśli to..., że ty i ja... to znaczy...my... to nie jest bezpieczne. Liz: nie obchodzi mnie to. Max: Liz ja bardzo bym chciał, żeby to się przerodziło w coś, no wiesz, więcej. Ale nie mogę. My po prostu jesteśmy... Liz: Inni? Max: Tak. Max: Zobaczymy się w szkole. Liz: Max?? Liz: Nie zdążyłam ci jeszcze podziękować, za uratowanie życia. Max: To ja dziękuję. LIZ W MYŚLACH: Jest 24 września, nazywam się Liz Parker i pięć dni temu umarłam. Ale najbardziej niesamowitą rzeczą jest to, że ożyłam.
|
|||