|
|||
[Michael idzie do ośrodka ufologicznego w nocy, żeby dowiedzieć się coś na temat jego wizji. Podchodzi do komputera, wpisuje w wyszukiwarce James Atherton i drukuje dwie strony. Zauważa Szefa Maxa śpiącego przy stole na wprost niego, Drukarka nagle głośno bibczy.] Szef Maxa: Kto tam!?! Czego tu szukasz. Michael: Przepraszam, to pomyłka. [gdy zbliżał się do wyjścia] Jedna wielka pomyłka. Oficer[Nazywa się Owen. Zatrzymuje mu drogę ucieczki i mierzy w niego swoim pistoletem.]: I tu masz rację. [Rozpoczęcie odcinka piosenką Dido "Here With Me".] [Lekcja Historii.] Nauczyciel: Każdy skrywa jakąś tajemnicę. Nikt nie jest do końca takim jakim się wydaje. Odkrywanie tajemnic to zadanie dla...[Max i Liz spoglądają się na siebie] historyka. A przecież nawet w zwyczajnych ludziach drzemią czasem niezwykłe zdolności. VOICEOVER: Uświadomiłam sobie jak źle muszą się czuć Max, Isabel i Michael nie znając własnej historii. Byłoby straszne gdyby ktoś okrył ją przed nimi. Nauczyciel: To zadanie wykonacie parami. Zadając drugiej osobie konkretne pytania dowiedzcie się o niej jak najwięcej. A jutro przedstawicie mi gotowy raport. Maria[przerywa nauczycielowi.]: Nie sądzi pan, że te pytania są zbyt osobiste? Nauczyciel: Biograf stara się dotrzeć do najbardziej osobistych przeżyć opisywanej postaci. A przy okazji może zyskacie przyjaciela. Daskal pracuje z Hausmanem, Kalinowski z Onel, Evans z Parker Isabel Evans, Max Evans z Valentim. Papas z Cooneyem, De Luca z Guerinem. Maria: Powiedział pan Guerin? Nauczyciel: Tak z Michaelem. Maria: Przepraszam, nie zgadzam się. Nauczyciel: Słucham? Maria: Jego nawet dziś nie ma. Nauczyciel: Cóż za wyzwanie. Wyśledzić badany obiekt. Trussell z Wolfem. [Liz i Maria rozmawiają, wychodząc z klasy.] Maria: Ciekawe co na ten temat mówi Konwencja Genewska? Liz: Mogło być gorzej? [Liz i Maria obserwują jak Kyle rozmawia z Maxem.] Kyle: Spotkajmy się dziś w kafeterii. Poznamy się lepiej.[Max patrzy się na Kyle jakby miał go lada chwila zabić.] [Kyle odchodzi i podchodzi do Maxa Liz.] Liz[do Maxa]: Odkąd się rozstaliśmy zachowuje się tak dziwnie. Max: Wszystko będzie dobrze. [Podchodzi do nich sekretarka.] Sekretarka: Max Evans? Telefon do ciebie. [Pani Topolsky i Nauczyciel historii{Pan Sommer} rozmawiają ze sobą w klasie jak już wszyscy wyszli naturalnie.] Nauczyciel: To była znakomita sugestia. Te pytania są tak podchwytliwe. Topolsky: Miło mi. Pracę magisterską pisałam na temat znaczenia historii w nauce psychologii. Pogrupowałeś ich zgodnie z moją radą? Nauczyciel: Tak, bardzo ciekawe. Topolsky: Czasami odpowiedni dobór ludzi powoduje naprawdę zaskakujące wyniki. [Max wchodzi na komisariat policji. Siedział tam jego szef.] Szef Maxa[do Maxa]: Dobrze, że jesteś. Max: Wszystko w porządku? Jest pan roztrzęsiony. Szef Maxa: Żebyś wiedział co się stało. Jestem... załamany. [Podchodzą do nich Michael{skuty kajdankami} i oficer, który go złapał.] Oficer: Evans? Podejrzany twierdzi, że wszedł do środka na pańskie polecenie. Szef Maxa: Max nie obraca się wśród takich ludzi. Max: Kiedy właśnie... Szef Maxa: Powiedz, że to nieprawda. Max: Dałem mu klucz żeby wydrukował parę dokumentów. Michael: Kluczę zgubiłem, dlatego się włamałem. Max[do jego Szefa.]: Nie chciał nic ukraść. Michael: Chciałem mu oddać przysługę. Max[do jego Szefa.]: Proszę nie składać doniesienia. Osobiście odpracuje wszelkie szkody. Szef Maxa: No cóż... Znajdziemy chyba jakąś robotę. Oficer: Skoro nikt nie składa doniesienia [do Michaela] jesteś wolny. Zabierz swoje rzeczy. [Max z Michaelem odchodzą. Max jest zdenerwowany.] Max[po cichu do Michaela]: Nie oddawaj mi więcej przysług. [Tymczasem Oficer podaje Szeryfowi kopię tych dwóch stron co Michael wydrukował w ośrodku ufologicznym.] Oficer[do Valentiego]: To te kopie. [Max, Michael i Isabel rozmawiają na szkolnym boisku, siedzą na trybunach.] Michael: Obiekt z moich wizji. Isabel: A co z tym aresztowaniem? Michael: Już po wszystkim, Max to załatwił. Max: Wcale nie jest po wszystkim. Mamy kłopoty. Michael: Wiem. Marathon w Texasie. Znalazłem drzwi, do których pasuje klucz. Jadę. Isabel: Zwariowałeś? Michael: Zbyt się boicie żeby mi to przyznać.[do Maxa] Daj kluczyki, jadę tam. [Max spogląda się na Isabel.] Max: Spróbujmy najpierw dowiedzieć się czegoś więcej. Michael: Z tym miejscem coś mnie łączy. Śnię o tym po nocach, nie będę czekał. [Michael odchodzi.] Max[do Isabel.]: Pieszo daleko nie zajdzie. [Maria wysiada z samochodu i widzi, że Michael idzie.] Maria: Jaki smak lodów najbardziej lubisz? Mam do zrobienia ten kwestionariusz. Michael: Nie mam czasu. Maria: Tylko odpowiadaj. Którego z krewnych lubisz najbardziej?[Michael po tym pytaniu się zdenerwował.] Michael: Odczep się, muszę... [Maria machnęła ręką i Michael zauważył kluczyki od samochodu.] Maria: Co musisz? Michael: Jedziesz gdzieś? Maria: Na stację benzynową. Sprzedaje gadżety mamy. Michael: Tę przy szosie. Maria: Tak. Michael: Podwieź mnie a odpowiem na te głupie pytania. [Maria się zgadza.] [Tymczasem w kafeterii Max i Michael siedzą przy stoliku, a Liz i Isabel przy kasie.] Kyle[do Maxa]: Ulubiony serial? Max: Nie oglądam telewizji. A twój? Kyle: 997. Oglądamy to z ojcem. Kyle: A teraz co najlepszego spotkało cię w życiu? [Max spogląda się na Liz.] Max: Adopcja. Kyle: Chyba się rozpłaczę. Max: A ciebie? Kyle: Wygrana na zawodach strzeleckich. [Tymczasem przejście do pogawędki Isabel i Liz.] Isabel: Najbardziej lubisz waniliowy? {chodziło o lody} [Liz jest rozkojarzona, patrząc się ciągle na Maxa i Kyle siedzących przy jednym ze stolików.] Isabel[widząc to]: Może zanieś im jakiś ketchup? [Liz podchodzi do nich z butelką ketchupu.] Liz: Przyniosłam wam ketchup. Jak leci? Max: Świetnie. Kyle: Powoli zaczynamy się poznawać. Dobrze, że jesteś przejdźmy do pytania numer 8 - Czy kiedykolwiek byłeś zakochany? No i jak? Max[ale dopiero po chwili zastanowienia, wiedział że Liz tam jest.]: Nie. [Liz poczuła się chyba lekko rozczarowana.] [Maria nadjeżdża nad stację benzynową.] Maria[do Michaela]: Nie możesz kłamać. Michael: Skąd wiesz, że kłamię? Maria: Nie oglądasz Randki W Ciemno. Michael: W każdym facecie jest trochę z kobiety. Maria: Odpowiem za ciebie na te pytania. Pomóż mi z tym pudłem. Michael: Plecy mnie bolą. [Maria idzie do pracownika stacji benzynowej gdy Michael się przesiada na miejsce kierowcy w samochodzie.] Maria[do pracownika stacji]: 126 dolarów, jeśli można gotówką. Maria: Kradnie mi samochód. [Maria nie pozwala mu przejechać, jednak udaje się jej go zatrzymać przed ucieczką. Maria wsiada do samochodu.] Maria: Kradniesz mój wóz. Michael: Pożyczam. Zjeżdżaj. Maria: To samochód mojej matki. Zabije mnie jeśli coś mu się stanie. Bez względu na to gdzie jedziesz, jadę z tobą. Michael: Miałaś szansę. [Rusza ze zrywem.] Maria: Boże to porwanie!!! Nie to wzięcie. [Michael zatrzymuje się i patrzy czy dobrze jedzie. Jadą drogą numer 285 na północ.] [Nagle dzwoni telefon Liz w kafejce.] Maria[przez telefon do Liz]: No to jedziemy. Liz: Maria? Maria: Dziwnie się czuje sam na sam z tobą w samochodzie. Liz: Z kim jesteś? Maria: Nie wiedząc dokąd mnie zabierasz, kiedy wrócimy? Michael[do Marii w samochodzie]: Zawsze tyle gadasz? Liz[do Marii.]: Czy to Michael. Maria[do Michaela]: Liz mówi, że gadam gdy jestem zdenerwowana. Liz: Jesteś zdenerwowana i jedziesz gdzieś z Michaelem. Maria[do Michaela]: A dokąd jedziemy? Na południe szosą 285. Michael[do Marii]: Co ty...? [W ty momencie zobaczył jej telefon i wyrzuca go za okno.] Pięknie. Isabel[do Liz]: Co się dzieje? Liz: Maria jedzie gdzieś z Michaelem. Coś się tam stało. [Isabel wpada z lekka w panikę i podchodzi do stolika gdzie siedzieli Kyle i Max.] Isabel[do Maxa]: Musimy jechać. [bierze Maxa za rękę.] Kyle: A tak dobrze nam szło. [Na zewnątrz kafejki.] Max[do Isabel]: Co się dzieje? Isabel: Michael znalazł sobie samochód. [Nadbieg z tyłu Liz] Liz: O co chodzi? Max: Im mniej będziesz wiedzieć tym lepiej. Liz: Tu chodzi o Marię. Isabel[gdy Max się na nią spogląda a ona wsiada za kierownicą.]: Jadą jej samochodem. Na południe 285. Max: Pośpieszmy się. [do Liz, która wsiadała już do samochodu.]Ty nie jedziesz. Kyle[podchodzi do nich]: Pierwsza sprzeczka, już? Max[widząc Kyla popatrzył się na Liz i zmienił zdanie.]: Wsiadaj. [Tymczasem Max spogląda się na jednego faceta siedzącego w samochodzie patrzącego się na niego.] [Max, Isabel i Liz ruszają a tajemniczy facet{okazało się, że to agent Topolsky dzwoni do niej.] Agent: Stoję przy kafeterii. Parker i Evansowie właśnie odjechali. Topolsky: Dowiedzmy się dokąd. [Agent jedzie za nimi a Topolsky pisze maila "Napięcie rośnie, Czekam na jakiś błąd. Już niedługo.] [Liz dzwoni do domu żeby wytłumaczyć gdzie jest.] Liz[do mamy.]: To naprawdę ważny sprawdzian. Jeśli zostanę na noc u Marii będę mogła więcej czasu poświęcić nauce. W razie czego dzwoń na komórkę. Isabel: Chodząca doskonałość okłamuje mamę. Liz: Ona przynajmniej wie jaki gatunek reprezentuje.] Max: Znajdźmy ich i wracajmy do domu. Liz: Czemu nie chcecie mi nic powiedzieć. Michael tak łatwo pakuje się w kłopoty, a wy wiecie dokąd pojechali. [Przeniesienie akcji do samochodu Marii, która kłóci się z Michaelem.] Maria: Marathon w Texasie? To przecież inny stan. Michael: 3 godziny dłużej. Maria: Aresztują cię. Michael: Za jazdę do Texasu? Maria: Przekraczanie granicy stanu z nieletnią w skradzionym samochodzie. A ten wyrzucony telefon? Wystarczy popatrzeć jak prowadzisz. Widać, że masz skłonności przestępcze. Michael: Niby jak? Maria: Nie przekraczaj 130, silnik nie wytrzyma. Michael: Nie wytrzyma od tych bredni. Maria: Co jest w tym Marathon? Jakaś kobieta? Michael: I tak nie zrozumiesz. Nic o nas nie wiesz. Maria: Wiem więcej niż bym chciała. Michael: Właśnie taka jesteś. Najważniejszy dzień w moim życiu a ty... [Michael widzi, że za nimi jedzie radiowóz policyjny z włączonymi syrenami.] Michael: Zadowolona? [zdenerwował się trochę.] Dalej, powiedz że cię porwałem. Co mi tam jedno aresztowanie więcej. [Walnął w kierownicę.] Maria: Dlaczego to miał być najważniejszy dzień w twoim życiu? Masz 20 sekund. Michael: Widzisz[pokazuje jej zdjęcie kopuły.] - to klucz do rozwiązania zagadki naszego pochodzenia. Jeśli ktoś dotrze tam przed de mną zniknie jedyny ślad jaki mieliśmy. [Podchodzi Oficer do okienka samochodu.] Oficer: 150 na godzinę. Dokąd synku się tak śpieszysz? Maria: Chce mi się siusiu. Mam słaby pęcherz, a na ostatniej stacji wypiłam dużą colę. Kofeina zrobiła swoje i prosiłam go żeby jak najszybciej znalazł jakąś inną stację. Oficer: Prawo jazdy proszę. [Oficer zapisuje sobie dane Michaela i po chwili wręcza mu mandat. Michael jest jakby zdziwiony.] Oficer: 5 kilometrów stąd jest bar, miła obsługa. Tylko nie za szybko. Maria[gdy oficer odszedł do Michaela.]: Mam u ciebie kredyt. [Kyle dzwoni i szuka gdzie Liz mogłaby być, wchodzi jego ojciec.] Kyle: Dziękuje pani De Luca poszukam jej u Liz. [po chwili gdy zauważył ojca.] Kiedy przyszedłeś? Valenti: Kilka telefonów temu. Do Evansów, Parkerów i do De Luca. Znowu Liz? Chcesz pogadać? Kyle: Chodzi o Maxa. Valenti: Co się stało? Kyle: Nie wiem. Valenti: Musiał coś zrobić żeby tak cię wkurzyć. Kyle: Liz tak dziwnie zachowuje się w jego obecności. Dziś też, Max i Isabel wyjeżdżają w pośpiechu i biorą ją ze sobą. W środku rozmowy tak po prostu. Nie ma ich w domu, okłamali rodziców. Dziwne. Valenti: Wiesz dokąd pojechali? Kyle: Nie. Valenti: Na pewno wrócą. Kyle[widząc, że jego ojciec chce wyjść]: Myślałem, że zostajesz? Valenti: Zostawiłem coś w biurze. Kyle: Co wiesz na temat tego Maxa? Valenti: Nie mieszaj się do tego. Kyle: Co wiesz? Valenti : Pogadamy później[i wychodzi.] [Liz kupuje w automacie kawę w kubeczku dla Isabel. Isabel montuje dach na Jeepie.] [Liz idzie z nią do Isabel woła ją a ona wpada wprost na kawy Liz, które miała w ręku.] Isabel: Pięknie. Liz: Staram się być miła. Isabel: To się nie staraj. [Liz wyrzuca na pół puste kubeczki po kawie i używa swoich zdolności żeby usunąć ze swojego ubrania kawę.] Liz: Nic dziwnego, że zawsze jesteś taka nienaganna. Isabel: Tak myślisz? Liz: Jak Elle McPherson z maturalnej. Isabel: To chyba odpowiedź na pytanie : Komu Zazdrościsz? Liz: A ty? Komu zazdrościsz? Isabel: Nikomu. Liz: Nie chce ci go zabierać, nigdy bym sobie nie pozwoliła. Isabel: Wiem. Liz: A co jeśli coś tam znajdziecie? Zabierzesz go ode mnie? [Isabel na to używa swych zdolności żeby usunąć kawę ze sweterka Liz.] Liz: Dzięki. [Max wychodzi z mini marketu.] Jakiś facet[do agenta.]: Stary, muszę zadzwonić. Jak nie gadasz odwieś słuchawkę. [Max spuszcza dwie z opon samochodu agenta. Liz, Max i Isabel odjeżdżają już i agent chciał jechać za nimi ale widzi, że ma spuszczone opony.] [Z powrotem w samochodzie Marii.] Maria: Wyłączyłeś ssanie? Michael: Tak wyłączyłem. [Samochód staje i dymi się z jego silnika.] Maria: No zrób coś. Michael: Nie podjudzaj. Maria: Zmarszcz nos i pokaż jakieś kosmiczne czary mary. Michael: Nie mogę. Maria: Wykaż się ukrytą mocą. Michael: To nie jest ukryta moc. Maria: Jak zwał tak zwał - wydostań nas stąd. Michael: Nie umiem. Maria: Myślał by kto. Michael: Do diabła z nim. Maria: Z tobą też. Nie umie nawet otworzyć maski. [Michael wysiada i próbuje naprawić auto jednak nie udaje mu się i podpala silnik.] Michael[podchodzi do okienka samochodu.]: Dość mam upokorzeń. Idę na tylne siedzenie. Maria: Porwałeś mnie, zepsułeś samochód a teraz jeszcze mam spędzić z tobą noc? Michael: Nie fantazjujmy. [Michael uderza o karton, który był obok niego.] Maria: Ostrożnie z tym pudłem. Michael: Będziesz cicho? [Z kartonu wydobywa się gumowy balon z twarzą kosmity.] Michael: Jak miło. Maria: Matka je wytwarza. [widząc, że Michael znowu wysiada.] A ty dokąd? Michael: Widzisz ten motel? Idę się przespać. [Z powrotem w Maxa Jeepie.] Liz: Już późno, zadzwońmy do rodziców. Max: Nie. Liz: Mogliby nam pomóc. Isabel: Ona ma rację, przecież nic nie wiemy o tym miejscu. Max: Nikt o nim nic nie wie. Liz: Martwię się o Marie. Isabel: A ja o Michaela a ty pewnie o to co znajdziemy pod kopułą. Max: Jesteśmy bardzo blisko. Nie możemy tak po prostu... [Telefon Liz dzwoni.] Isabel: Nie odbieraj. Liz: A jeśli to mama. [Jeszcze kilka razy dzwoni, okazuje się, że dzwoni to Kyle.] Kyle: Cześć Liz. Twoja mam powiedziała, że jesteś u Marii. Liz: Tak. [W tym momencie Kyle usłyszał jadącą ciężarówkę.] Kyle: Czy to ciężarówka? Liz: Nie, to telewizja. Po co dzwonisz? Kyle: Zabrałem przez przypadek twoją książkę do historii, pomyślałem że ci ją podrzucę. Liz: Możesz mi ją oddać jutro w szkole. Kyle: Na pewno, jestem niedaleko. Liz: Na pewno. Do jutra. [Liz odkłada słuchawkę] Kyle: Chyba jednak do dziś. [Kyle wjeżdża na drogę nr 285 na południe.] [Tymczasem Szeryf rozmawia z patrolem drogowym przez CB radio.] Valenti: Tak, Jeep zarejestrowany na Philipa i Dian Evansów. Troje nastolatków. Radio[oczywiście oficer gadający przez radio.]: W komputerze nic nie mamy. Niejaki Michael Guerin przekroczył szybkość, jadąc samochodem zarejestrowanym na nazwisko De Luca. Mówi to coś panu? Valenti: Gdzie to było? Radio: Na szosie 285. [Valenti idzie zobaczyć na mapę, gdzie mogli jechać, zatrzymuje się na miejscowości Marathon w Texasie.] Valenti: Dzięki za pomoc. [I wtedy zobaczył na kopie 2 stron, które Michael wydrukował i wszystko było jasne.] [Maria i Michael wchodzą do pokoju w motelu.] Maria[gdy zobaczyła jak wygląda pokój.]: Aladyn w wersji porno? Michael: Przynajmniej jest ciepło. Maria: Nawet nie chce myśleć co mogłabym tu złapać. Michael: Przestań zgrywać księżniczkę. Maria: Do tej pory nieźle sobie w życiu radziłam ale jest mi zimno, jestem głodna. Siedzę w jakimś paskudnym motelu z facetem, którego ledwo znam. I naprawdę chce już wracać do domu. Michael[po chwili namysłu.]: Poczekaj tu. Widziałem na dole jakieś dystrybutory z jedzeniem.[gdy już wychodził] Zamknij za mną. [Z powrotem w Jeepie Maxa, Radio mówi o jakimś wypadku drogowym na drodze numer 285, czyli na tej na której jadą.] Radio[oczywiście DJ, który mówił przez to radio.]: Komunikat do wszystkich kierowców zmierzających drogą 285 na południe. W okolicach Crown Gulch ruch został wstrzymany z powodu wypadku wielkiej ciężarówki, która zablokowała drogę. Zdaniem policji usuwanie wraku z drogi potrwa jeszcze jakieś dwie godziny. Słuchajcie naszych komunikatów. Isabel: Oni pewnie zdążyli. Co robimy? Max: Odpoczniemy. Isabel: Chcesz spać w Jeepie? W takim miejscu, w trójkę? [W pokoju motelowym Maria i Michael zadają sobie nawzajem pytania. Michael przyniósł wcześniej coś do jedzenia. Michael zaczyna jeść batonika.] Maria: Więc wy też bywacie głodni? Michael: Jasne. Maria[patrząc na łóżko.]: Jakie, inne ludzkie potrzeby odczuwasz? Michael[zbliża się do niej, tak blisko jakby chciał ją pocałować.]: Choćbyś była jedyną kobietą na Ziemi. Maria: Ja też{Dito}. Poza tym nie chcę jutro dostać pały, więc lepiej odpowiedz na moje pytania. I nie wstawiaj kitu. Ulubione lody...? Michael: Pistacjowe. Maria: Program telewizyjny...? Michael: Miliard w Rozumie. Maria: Książka...? Michael: Ulysses Joyca. Maria: Nie czytałeś tego. Michael: Złościli go ci, którzy wzięli to za żart, udając że wszystko zrozumieli podczas gdy w rzeczywistości nie znali siebie samych. Strona 655 [Maria patrzy się na Michaela zaskoczona.] Mówiłem, że nie zrozumiesz, następne pytanie. Maria: Skoro jesteś taki mądry, czemu powtarzasz każdą klasę? Michael: Który to numer? Maria: To pytanie ode mnie. Michael: Nie odpowiadam na takie. Maria: A zatem 16 - Czego się boisz? Michael: To idiotyczne. Maria: Zatem wróćmy do pytania osobistego. Czemu jest dla ciebie tak istotne skąd pochodzisz? Michael[po chwili zastanowienia.]: Bo musi istnieć coś lepszego niż Roswell. [widząc, że Maria się śmieje.]To cię śmieszy. Maria: Nie po prostu... w dzieciństwie często budziłam się w nocy, wymyślałam sobie różne historie o moim ojcu. No wiesz kim był, co robił? Wszystkie kończyły się w ten sam sposób, że któregoś dnia przyjedzie wielką limuzyną i zabierze mnie i mamę gdzieś, gdzie będziemy żyli jak królowie. Myślałam musi być przecież coś lepszego niż Roswell. Michael: Zamień limuzynę na statek kosmiczny a będziesz wiedzieć co ja myślałem. Maria: Jestem zmęczona. Michael: Długi był ten dzień. Chyba nie będziemy spali na jednym. Maria[podnosi się i podchodzi tak blisko jak Michael wtedy.]: Choćbyś był ostatnim kosmitą na Ziemi. [Tymczasem Max, Liz i Isabel czekają aż usuną wrak ciężarówki z drogi.] Max[do Liz, Isabel bowiem rozmawiała z oficerem policji 30 metrów przed ich samochodem.]: Przykro mi. Liz: Jakoś się przedostaniemy. Max: Nie mówię o tej drodze[Liz spogląda się na Maxa.]. Mam na myśli wszystko. Michaela i tę całą historię z Marią, Isabel która jest taka... My też się różnimy. Liz: Zauważyłam. Ja też przepraszam, za Kyla i za to jak przez moje głupie, nudne życie wpakowaliście się w kłopoty. Max: Nic co dotyczy ciebie nie jest głupie. Poza tym czuje jakby moje też zaczęło się w dniu, w którym powiedziałem ci prawdę. Liz: Rozumiem. [po chwili] Wiem, że postanowiliśmy nie czuć do siebie tego, ciągle uważasz, że to dobry pomysł? [Max zbliża się do twarzy Liz {bardzo, bardzo blisko} Liz też już tak myślała że ją pocałuje , ale zamiast ją pocałować, to łata dziurę w dachu oczywiście przy udziale swoich zdolności. Liz odwraca się i zauważa to. ] Max: Będzie ci cieplej. Liz: To całe Marathon, wszystkie odpowiedzi, których szukacie dla ciebie są równie ważne jak dla Michaela. [Isabel wchodzi i przeszkadza im, udało się jej jednak dowiedzieć kiedy usuną wrak ciężarówki.] Isabel: Odblokują to za godzinę. Max: Może już być za późno. [Isabel spostrzega samochód Marii niedaleko ich, który stał zaraz przy motelu.] Isabel: I to pod wieloma względami. [Max, Isabel i Liz są przed pokojem, w którym spali Maria i Michael.] Liz: Zapukajmy. Isabel: Wchodzimy. [Isabel otwiera drzwi za pomocą jej zdolności.] [Maria, która spała na łóżku, obudziła się słysząc że ktoś wchodzi i spada z łóżka prosto na Michaela, który spał na podłodze.] Maria[do Liz, Isabel i Maxa]: A wy co tu robicie? Liz: Myśleliśmy, że masz kłopoty, ale chyba się myliliśmy. Maria: To tylko tak wygląda.[do Michaela, który ubiera sobie buty.] Może im coś powiesz? Michael: Kochanie, jak długo będziemy ich oszukiwać. [Maria uderza go.] Isabel: Ja ci wierzę, w życiu nie słyszałam żeby do kogoś powiedział kochanie. Michael[do Maxa]: A ty jak zwykle ze wsparciem? Max: Nie, ja jak zwykle posprzątać po tobie. Co ci przyszło do głowy? Michael: Postanowiłem na was nie czekać. To całe Roswell, wasze rodziny, te pokrzepiające ideały - udawajcie dalej ale nie sądźcie, że to długo potrwa. Któregoś dnia się dowiedzą a wtedy wszyscy jak tu stoimy... [Kyle wchodzi do pokoju, gdyż drzwi były otwarte.] Liz: Kyle. Kyle[do Michaela]: Co wszyscy jak tu stoicie? Michael: Wynocha. Kyle[do Michaela]: Czemu nie skończysz zdania? Boisz się, że odkryje wasz sekrecik? Boicie się, że dowiem się co tu wszyscy robicie w środku nocy? Michael[chwyta go mocno]: Powiedziałem wyjdź. [Michael rzuca Kyla w fotel, który się przewraca.] Kyle[cały przestraszony.]: Coś cię za jedni? [Kyle wstaje.] Co tu się dzieje? Co ty wyprawiasz [pokazuje na Liz]? Zabieram cię stąd. [Kyle bierze ją za rękę, lecz tym razem Max mu przeszkadza. Jest między nimi przepychanka no ale już nie taka jak z Michaelem.] Max: Zostaw ją. Liz: Przestańcie, to jakieś wariactwo. [zwraca się do Kyla.]Nie jestem już twoją dziewczyną. Kyle: Nie wiem co tu się dzieje i nie obchodzi mnie to, ale chce żebyś wróciła ze mną. Liz: To nie twój interes. Kyle: Co ja w tobie widziałem? [Kyle wychodzi w tym momencie.] Max[do Liz, gdy Kyle już wyszedł.]: Odwiozę was. Nie, żadnych tajemnic. Maria i Ja też bierzemy w tym udział. Skoro nic nie wiemy jak możemy się bronić? Jak wam pomóc? Michael[na to co mówiła Liz.]: Nie potrzebna nam pomoc. Maria[do Michaela]: To następnym razem zabierz samochód komuś innemu. Isabel: Co chcecie wiedzieć? Liz: Wszystko. Isabel: Staniecie się współwinni. Liz: Zaczynaj. [Max dosiada się do Isabel.] Max: 3 tygodnie temu włamaliśmy się z Michaelem do biura Szeryfa, chcieliśmy znaleźć to zdjęcie. Michael[uzupełniają Maxa]: To dla nas jedyny dowód, że istnieją inni, tacy jak my. Max: Znaleźliśmy klucz. Kiedy Michael go dotknął, miał wizję. Michael: Jakiejś kopuły. Maria: Tej w Marathon? Liz: Myślicie, ze klucz otworzy kopułę i wtedy się czegoś dowiecie? Czegoś co pomoże wam ustalić skąd pochodzicie? Więc na co czekamy. [Valenti jedzie za nimi.] [Grupa dojeżdża do kopuły.] Isabel[do Michaela]: Tak jak to rysowałeś. Michael: A nie mówiłem? [Stoją przy drzwiach. Michael stara otworzyć się drzwi kluczem, który ukradł Valentiemu ale nie udaje się mu ich otworzyć.] [Za to Max otwiera je ze swoimi zdolnościami.] Max[do Michaela{o kluczu}]: Może przyda się wewnątrz? [Wchodzą do kopuły.] Liz: Najwyraźniej ktoś tu czegoś szukał. Max: I to dawno temu. Isabel[do Michaela]: Spróbuj coś zobaczyć. [Michael bierze klucz ale niestety nie miał wizji.] Michael: Nic. Maria: Spróbuj jeszcze raz. [Z Marią u boku Michael widzi jakieś ukryte pomieszczenie.] Michael: Jest tu jakieś pomieszczenie. Max: Gdzie? Michael: Jest ukryte. [Michael chwyta za kamień zaślepkę{była tam bowiem ściana z kamieni} i wtedy odkrywa się zamek za tym kamieniem.] Isabel: Klucz. [W podłodze otwiera się tajne przejście.] [Już w środku gdy zeszli po schodach, Isabel zapala lampkę.] Michael[do Maxa]: Znaleźliśmy [Tymczasem grupa słyszy, ze ktoś z góry się zbliża, był to Szeryf, który dostał w głowę przez Topolsky.] Liz: O boże. [Ciąg dalszy nastąpi] [Koniec odcinka.]
|
|||