|
|||
[Na korytarzu szkolnym. Liz spotyka Maxa.] Liz[do Maxa.]: Co słychać? Max: Nie przyszła. Liz: Kto? Max: Pani Hardy, zachorowała. Najbliższe dwie godziny możemy spędzić razem. Liz: Nie mam teraz wolnego. Max: Musze ci coś pokazać. Liz: Chodźmy. [Max i Liz jadą jakąś drogą, a wokół nich rozprzestrzenia się przepiękny krajobraz.] Liz[do Maxa.]: Pięknie tu. Max: To stara szosa. Ojciec często nas tędy woził. Liz: Nie miałam pojęcia, że mamy w okolicy coś takiego. Max: Pomyślałem, że choć raz powinniśmy zrobić coś normalnego. Wszystko jest takie... Liz: Wiem, szalone. Liz[słyszy w radiu piosenkę, którą bardzo lubi.]: Uwielbiam tę piosenkę. Max: Ja również. VOICEOVER: To jedna z tych niewielu chwil, kiedy siedzisz obok tej jednej osoby. Wiatr rozwiewa ci włosy, z radia słychać twoją ulubioną piosenkę i okazuje się, że ta druga osoba też ją uwielbia. I bez względu na to jak szalone było dotychczasowe życie czujesz, że to niezapomniana chwila i , że nic na świecie ci jej nie zabierze. [Nagle koń pojawia się na drodze.] VOICEOVER: A jednak. [Max gwałtownie hamuje i skręca, gdyż nie chciał uderzyć w konia. Jeep zamiast w konia to wpada w jakieś krzaki ale najpierw w jakiś pagórek i potem spada na ziemię. Głowa Maxa leży na kierownicy i się nie rusza.] [Rozpoczęcie odcinka piosenką Dido "Here With Me".] [Karetka jedzie z Maxem i Liz do szpitala.] Sanitariusz 1: Ciśnienie 124 na 84. Sanitariusz 2 [do Liz.]: Jak się czujesz? Liz: W porządku. Wyjdzie z tego? Sanitariusz 1: Na bodźce reaguje normalnie. [Tymczasem w szkolnym korytarzu Maria spotyka Michaela.] [Przywitali się i jest krótka cisza między nimi.] Michael: Pójdę już, mam lekcję. Maria: Unikasz mnie. Michael: Nie. Maria: Klasyczne objawy: nie patrzysz w oczy, zmyślasz powody. Michael: Dobra i przestań tyle gadać. Unikam cię i dalej będę. [Telefon Marii dzwoni.] Maria[do Michaela.]: O nie. Zostań [Maria odbiera telefon.] Maria[do Liz ale myślała na początku że dzwoni jej mama.]: Mamo, nie dzwoń do szkoły. Liz: To ja Liz. Maria: Zaraz do ciebie przyjdę. Liz: Miałam wypadek. Maria: Max? Wypadek? [Michael wyrywa słuchawkę Marii.] Michael: Co się dzieje? [W szpitalu.] [Wjeżdżają z Maxem do szpitala.] [Lekarz się pyta co Max ma z a urazy Sanitariusza.] Sanitariusz: Wypadek samochodowy, uraz głowy z utratą przytomności, skala Glasgow 234, ciśnienie 124 na 84. Lekarz[do Liz, Maxa przewieziono do sali nr 1.]: Pani jest z nim? Liz: Tak. Lekarz: Kiedy stracił przytomność? Liz: Zaraz po wypadku. Lekarz: Kim pani jest? Liz: Przyjaciółkom. Lekarz[do Sanitariusza.]: Mamy jego dane? Skontaktujcie się z rodzicami. Robimy rentgen, pobrać krew do analizy. [W szkolnym korytarzu.] [Dyrektor szkoły podchodzi do pani Topolsky.] Dyrektor[do pani Topolsky.]: Dzwonili ze szpitala. Dwójka uczniów miała wypadek samochodowy[Topolsky patrzy zdziwiona.]. Max Evans i Liz Parker. Spróbuje dowiedzieć się czegoś więcej. Topolsky: Wezmę to na siebie. Dyrektor: Dziękuje. [Topolsky dzwoni do agenta Mossa.] Topolsky:[do agenta.] Jedź do szpitala, jest okazja. [Isabel i Michael wchodzą do szpitalnego pokoju, w którym leżał Max.] Isabel: Mój boże Max. [do Liz.] Co się stało? Liz: Koń wyskoczył nam na drogę, Max chciał go wyminąć. [Michael, Isabel i Liz zauważyli, że pielęgniarka skończyła pobierać krew Maxowi.] Susan [pielęgniarka]: Jest was za dużo. Isabel: Jestem jego siostrą. Susan: Tu jest wstęp wzbroniony. [Michael postanawia podejść do Susan i jej zaimponować lub chociaż się jej pokazać. Poskutkowało Susan jest "zachwycona" Michaelem.] Michael[do Susan.]: Wiem, że chce pani pracować ale to dla nas wielki wstrząs. Proszę nam wybaczyć.[Susan się uśmiecha.] Susan: Starajcie się mówić cicho. Michael: Dziękuje...[spogląda na identyfikator pielęgniarki.] Susan. [Susan odeszła z Maxa krwią.] Michael[do Liz i Isabel.]: Zdobędę krew. [Tymczasem Agent Moss wchodzi do pokoju szpitalnego "Tylko Dla Personelu".] Isabel[do Liz.]: Nie mogą mu zbadać krwi. Liz: Jak sobie radziliście do tej pory? Isabel: Nic takiego nigdy się nie wydarzyło. Liz: A jeśli chorowaliście? Isabel: My nie chorujemy. Potrzebna nam krew. Podmienimy wasze próbki. Liz: To niemożliwe, płeć dawcy można odróżnić. Isabel: Więc znajdźmy faceta. [Tymczasem w szkole Alex rozmawia z potencjalnymi muzykami.] Alex: Jak do tej pory w Roswell nie ma liczącego się zespołu undergroundowego. Możemy tu utworzyć całą undergroundową scenę. Słuchacz[do Alexa.]: Chyba nie mam słuchu muzycznego. Alex: Nawet na pewno dlatego będziesz grał na perkusji. [Maria podchodzi do Alexa i przerywa mu.] Maria[do Alexa.]: Choć na chwilę. Alex[do słuchaczy{potencjalnych muzyków}.]: I tu przechodzę do sedna muzycy muszą mieć panienki. [Maria idzie za Alexem.] [Tymczasem Susan w laboratorium patrzy na próbki krwi, żeby sobie poukładać je i rozeznać się w nich{głównie chodziło jej o tą Maxa.}, jednak Michael i szuka próbek krwi Maxa, chwile potem wchodzi Agent Moss przebrany w stroju lekarza i szuka próbek Maxa.] [Maria i Alex dojeżdżają do szpitala i wchodzą do pokoju Maxa.] Liz[do Alexa.]: Musisz mi wyświadczyć wielką przysługę. Alex: Jasne. Liz[mówi mu to na ucho po cichu żeby nikt nie słyszał.]: Potrzebna mi twoja krew. [Susan wraca do laboratorium, gdy Agent Moss nadal przebiera w próbkach krwi. Susan widzi Agenta Mossa.] Susan: Co pan tu robi? Agent Moss: Przepraszam. [Wychodzi.] [Alex patrzy trochę się bojąc gdy Liz chce mu nakłuwać rękę i pobrać jego krew.] Alex[do Liz]: Chętnie załatwię ci miejsce. Liz: W zeszłym roku już przeszłam kurs. Alex: Co wy ukrywacie? Liz: Później ci opowiem. Alex[widząc że Liz nie może wkłuć igły.]: Wiem, że przyjaciele powinni sobie ufać w każdej sprawie. Liz: Umiem to robić. [Zdaje się, że ktoś w ich kierunku się zbliżał. Isabel widząc niezdecydowanie Liz bierze od niej igłę i nakłuwa Alexa Isabel[do Alexa.]: Lepiej nie patrz. Liz[do Alexa.]: Dzięki. Maria[do wszystkich.]: Szybciej. Isabel: Trochę zakłuje. [Pobiera jego krew.] [Z powrotem w laboratorium.] [Michael zobaczył, że Susan podniosła próbkę Maxa. Postanawia więc wejść.] Michael: Susan? Susan: Słucham? Michael: Chciałem pomówić z tobą na osobności. [gdy Susan podeszła blisko Michaela] Czy zechciałabyś się kiedyś ze mną umówić? Susan: Chyba jesteś trochę za młody. Michael: Wiek nie ma tu znaczenia. Zawsze czułem się dużo starszy od swoich rówieśników. I dużo łatwiej rozmawia mi się z prawdziwymi kobietami. [Michael odsunął się z powrotem do przejścia i wyciąga rękę do Liz, która akurat przechodziła korytarzem z krwią Alexa.] Nie pasuje do dziewczyn w swoim wieku [w tym momencie zamienia próbkę krwi Maxa, która leżała na biurku z próbką krwi Alexa.] co innego taka kobieta jak ty. Susan: Coś tu nie gra. Miło mi, że tak sądzisz ale... nie mogę. Michael: Rozumiem. [Michael chce już wychodzić.] Susan: Zadzwoń jak skończysz 18-stke. Michael: Dobrze. [Michael wychodzi a za nim widać było Agenta Mossa.] [Tymczasem w poczekalni szpitalnej wszyscy czekają żeby się dowiedzieć jak się czuje Max.] Liz[do Alexa, który nie wie o co chodzi z tą krwią.]: Powinieneś już wracać. Alex[po chwili namysłu.]: Mogliby mnie aresztować za to co zrobiłem i tylko tyle macie mi do powiedzenia. Michael:[do Alexa.] Powiedziała wracaj. Alex[do Liz]: Fajnych masz tych nowych kumpli. [Alex wychodzi, Liz za nim i Michael chciał też iść za nim ale Maria go zatrzymuje.] Maria: Zostaw ich. Liz: Zaczekaj. Alex: Dosyć już czekałem i nie doczekałem się. Liz: Zrozum. Alex: nie mam zamiaru niczego rozumieć. Liz: Musisz mi zaufać. Alex: O co chodzi, o prochy? Pojechaliście na przejażdżkę, Max o mało was nie zabił. A ja was teraz kryje? Nie mogłaś wziąć krwi Michaela bo też jest naćpany, wiec do kogo poszłaś. Stary, dobry Alex, który spełni każdą twoją prośbę i którego w każdej chwili można wykorzystać. Liz: Nieprawda. Alex: Więc, choć raz powiedz mi prawdę. Liz: Zgadłeś, narkotyki. [Alex odchodzi zdenerwowany.] Isabel[Woła wszystkich.]: Obudził się. [W pokoju Maxa.] Pani Evans[Do Maxa.]: Nawet nie wiesz jak mnie przestraszyłeś. Max: Wybacz mamo. Lekarz[który siedział na łóżku Maxa i badał go jeszcze.]: Zdrów jak ryba. Max: Miałem szczęście. Lekarz: Kilka godzin temu nie można tego było powiedzieć. Boli cię głowa? [Max kiwa głową, że nie.] Lekarz: To dobrze. [do mamy Maxa niedaleko jego łóżka.]Pani synowi nic nie dolega. Wolałbym jednak żeby został tu na noc.[Max słyszy to i nie podoba mu się to.] Pani Evans: Oczywiście. Max[do Lekarza i Matki.]: Czuje się świetnie. Nie muszę zostawać. Pani Evans: Tu decyduje pan doktor. Max: Proszę, mam masę roboty. Czuje się dobrze. Nie chcę zostawać. Lekarz: No dobrze. Ale w razie jakiś niecodziennych objawów proszę się ze mną natychmiast skontaktować. Pani Evans: Bardzo panu dziękujemy. Lekarz[do Isabel, Michaela, Marii i Liz, którzy czekali w poczekalni z wyjątkiem Marii, która cały czas czuwała z matką przy Maxie.]: Możecie wejść. Pani Evans[do Isabel.]: Witaj. Wydobrzeje. Michael[do Maxa.]: Idzie panu na życie? Liz[do Maxa]: W porządku? [Matka się patrzy ze zdziwieniem kto to jest, ni znała jej bowiem jeszcze. Max postanawia przedstawić Liz jego matce.] Max: Mamo, poznaj Liz. Liz[do Pani Evans.]: Miło mi. Pani Evans: Mnie również. [W korytarzu szpitalnym wszyscy zbierają się już do wyjścia.] Liz[do Maxa.]: Tak się bałam. Max: Nic mi nie jest. Isabel[do Maxa]: Chodźmy mama czeka. Maria[do Michaela.]: Zostawiłam kluczyki w torebce na stoliku. Byliśmy wtedy w samym środku zamieszania. Michael: Pójdę, wsadźcie go do wozu. [Michael wraca i widzi zasłonięte łóżko, na którym leżał Max i cień kogoś, jakby czegoś szukał ten ktoś. Podnosi zasłonę i widzi Agenta Mossa studiującego kartę Maxa i innego agenta grzebiącego w śmieciach.] Michael[do dwóch agentów.]: Zapomniałem torby. [W domu w Maxa pokoju. Max, Michael i Isabel rozmawiają o wypadku Maxa.] Michael: Mówię wam to był ten sam facet, który kiedyś lazł za mną do kafeterii. A ten drugi wcześniej szukał krwi Maxa. Teraz gapił się w jego kartę zdrowia. Max: Niczego nie znajdą. Michael: Tak blisko jeszcze nie byli. Max: Przepraszam. Isabel: To nie twoja wina. Michael: Musimy coś z tym zrobić. Isabel: Możemy tylko uciekać. Michael: Nie, możemy dowiedzieć się wszystkiego przed nimi. Isabel: Nie posuwajmy się za daleko. Michael: Chcę wiedzieć z kim walczymy? Pierwszy raz nadarza się okazja. [W jakieś bocznej ulicy nocą Topolsky zatrzymuje się samochodem żeby Agent Moss mógł jej złożyć raport.] Topolsky: Ciekawy dzień. Jak poszło? Agent Moss: Pobrali mu krew do analizy, nic szczególnego. Ale mogli coś zmajstrować. Topolsky: Jak to? Agent Moss: Było ich pięcioro. Robili sporo szumu. A potem sprowadzili jeszcze jednego. Wysoki, trochę dziwny. Topolsky: Alex. Agent Moss: Mogli podmienić fiolki? [Tymczasem następnego dnia w szkole w czasie lunchu. Alex siada obok Kyla.] Kyle[do Alexa.]: Uwaga szpieg. Alex: Po prostu jem. Kyle: Na pewno Liz cię wysłała żebyś dowiedział się czy się wygadałem. Alex: W okolicy nie było nikogo znajomego więc się przysiadłem. Z czym się miałeś wygadać? Kyle: A najgorsze, że wysłała do mnie rezerwę, ciebie nawet nie Marie. Odeśle cię do kwatery głównej z następującą wiadomością, powiedz Liz że nie jest dziewczyną za jaką ją brałem, że stała się jakaś... Alex[uzupełnia Kyla.]: Obca. Kyle: Niezły jesteś. Bierzesz mnie pod włos. Wybacz stary ale nie połknę przynęty. [Kyle wstaje.] Nie uwierzę żeby Liz cię nie wtajemniczyła. Aż taki głupi nie jestem. [Całe wydarzenie obserwowała z góry Isabel.] [Tymczasem Max i Liz stoją przed sklepem jak na zakupach lecz chcieli się dowiedzieć czy Agent Moss ich śledzi.] Max[do Liz.]: Patrz na wystawę. Jest. Śmiej się jakbym opowiedział ci kawał. [Liz śmieje się.] Max: Musimy go zgubić. Liz[cała rozbawiona.]: Myślisz, że się uda? Max: Jest tylko jeden sposób żeby się przekonać. [Max i Liz idą do ośrodka ufologicznego. Agent Moss idzie za nimi.] [Liz i Max weszli już i biegną szybko żeby się schować przed nim.] Max: Idziemy. Mówca[mówił przez mikrofon do turystów znajdujących się w ośrodku ufologicznym.]: Mimo, że prawdę się przed nami ukrywa rząd federalny będzie w końcu zmuszony wyjawić wszelkie znane sobie szczegóły i upublicznić materiały, którymi dysponuje. [Maxowi i Liz udało się zgubić Agenta Mossa.] Max[do Liz.]: Udało się. [Tymczasem na zewnątrz ośrodka ufologicznego Michael i Maria czekają aż Agent Moss wyjdzie i będą go śledzić. Siedzą w Marii samochodzie.] Michael[do Marii.]: Jest. Maria: Ten? Michael: Nie wierzysz mi? Maria: Nie ale jest niezły. Michael: Gdyby nie to, że potrzeby nam twój samochód... [Wchodzi Isabel do samochodu.] Isabel: Droga wolna. Maria: Chyba trochę przesadziłaś. Isabel[do Marii.]: Jedź za nim. Michael[do Marii także]: Tylko nie za blisko. Maria: Spokojnie, nie pierwszy raz kogoś śledzę. [Maria ubrała sobie przeciwsłoneczne okulary i przez pomyłkę pojechała na wstecznym, co dało powód Isabel i Michaelowi do zmartwień.] Isabel[do Marii.]: Jak pojedziemy do tyłu to na pewno nas nie zobaczy. [Pojechali za nim.] [Tymczasem na zewnątrz jakiegoś motelu. Czekają na Agenta Mossa aż wyjdzie w końcu ze swojego pokoju i pojedzie gdzieś, żeby mogli spokojnie wejść.] Maria[do Michaela.]: Długo będziemy tu siedzieć? Michael: A co masz randkę? Maria: Może. [Isabel nie może tego już więcej słuchać.] Isabel: Słuchając was dochodzę do wniosku, że to ja jestem tu najbardziej poszkodowana. Maria: Nigdy nie wyjdzie. [Właśnie w tym momencie wyszedł.] Michael[do Marii]: Nigdy? [Agent Moss odjeżdża gdzieś samochodem. Wszyscy się schylają gdy przejeżdża obok samochodu Marii.] [Tymczasem w szkolnym korytarzu. Liz i Max rozmawiają razem.] Liz[do Maxa.]: Mam angielski, a potem muszę zastąpić Marię. Max: Ja mam trygonometrię. Liz: Spotkajmy się w kafeterii. [Max chciał już odejść jednak Liz go woła.] Liz: A może zjesz tam obiad? Księżycowy hamburger, saturiańskie prażynki i merkuriański shake? Max: Nie kuś. Muszę wracać do domu. Zdaniem mamy powinienem jeszcze odpoczywać. Liz: Kiedy cię zobaczyłam tam w wozie, nie mogłam złapać powietrza. Max: Nie miałem jeszcze okazji podziękować ci za tę całą akcję. Liz: To zasługa Alexa. Zawsze można na niego liczyć. Max? [Chciała się chyba spytać Maxa czy może Alexowi powiedzieć prawdę o nim Isabel i Michaelu.] Max: Nie możemy mu powiedzieć. Liz: Wiem. Max: Ale coś powiedzieć musimy. Liz: Kłamać? Max: Isabel widziała jak rozmawiał dziś z Kylem. Liz: Zawdzięczasz mu życie. Max: Wiem, że nie jest ci łatwo ale proszę. Liz: W szpitalu powiedziałam mu, że chodzi o narkotyki. Max: Uwierzył? Liz: Chyba tak. Max: Naprawdę mi przykro. Liz: Chyba tak właśnie się czuje człowiek kiedy ktoś inny nie jest mu obojętny. Max: Chyba tak. [Liz wchodzi do klasy anielskiego.] [Tymczasem w motelu Michael i Maria włamują się do pokoju Mossa.] Maria[do Michaela.]: Po co właściwie mnie zabrałeś? Michael: Będziesz nas pilnować. Maria: A Isabel? Michael: Im więcej oczu tym lepiej. [Michael stoi przed drzwiami pokoju Mossa i otwiera ja za pomocą swych zdolności.] Maria: Ty mi nie ufasz. Isabel kazałeś obserwować a mnie...[Wciąga ją do środka pokoju i zamyka za nią drzwi .] Michael: Pokrzycz jeszcze głośniej. Stój tu i patrz. Maria: Znowu wybrałeś jakiś tani motel. Michael: Tylko mnie nie wydaj, stracę dobre imię. Maria: Czego tu szukasz? Michael: Jakiejś informacji co to za gość. Maria: Nalepki przy bagażu. Michael[po chwili gdy to sprawdził.]: Zero nalepek. Maria: [gdy widzi, że Michael przegląda rzeczy w jego kosmetyczce.]O facecie sporo mówi jego toaleta. Powinieneś to przemyśleć. Ale jeszcze więcej dowiesz się z karteczek przy telefonie. Michael: Lepiej patrz czy nie wraca. Maria: Byle sprzątaczka wie, że szukanie najlepiej zaczynać od śmietniczek. Michael[bierze kosz i wysypuje z niego śmieci.]: Nazywa się Moss. Maria: To imię czy nazwisko? Michael: Nie wiem. Maria: Szukaj dalej Sherlocku. [widzi, że Michael ma jakąś kartkę.] Co to? Michael: Jakiś numer telefonu. Miejscowy. [Maria bierze telefon i wybiera ten numer.] Michael: Co robisz? Maria: Dowiemy się do kogo należy. Telefon: Topolsky, słucham. [Maria odkłada słuchawkę cała zaskoczona.] Maria: Topolsky, tak jak ta ze szkoły. Albo więc traktuje pracę bardzo poważnie albo nie jest żadnym szkolnym pedagogiem. [Topolsky idzie koło jakiś stolików i zauważa Alexa siedzącego najwyraźniej samemu.] Topolsky[do Alexa.]: Najbardziej w pączku uwielbiałam nadzienie. Mogę? Alex: Jasne. [Topolsky wsypała jakieś prochy do picia Alexa, jak on przestawiał torbę żeby ją puścić to wtedy ona mu to wsypała.] Topolsky[gdy już usiadła.]: Wciąż chcesz brać udział w zajęciach z programowania. Zapisałam cię. Alex: Dziękuje, że zadała sobie pani tyle trudu z mojego powodu. [Wzniosła toast i on wypił to picie z jakimiś prochami a ona swoją kawę.] Topolsky: Dobremu na dobre wszystko wychodzi. Słyszałam co zrobiłeś dla Maxa. [Alex się prawie zakrztusił piciem ze zdziwienia.] Alex: Naprawdę? Topolsky: Pojechałeś tam zaraz po wypadku, zresztą chyba nie tylko ty? Alex[patrzy się podejrzliwie na Topolsky.]: Od kogo pani...? Topolsky: W szkole szybko wieści się roznoszą. Zawsze chętnie o tym porozmawiam. Alex: Po prostu chciałem się dowiedzieć jak się czuje. Topolsky: Nie sprzedawaj się tanim kosztem. Właśnie w takich wypadkach poznaje się prawdziwych przyjaciół, a szczerze mówiąc bardzo martwię się o Maxa. [Podchodzi Liz i przerywa Topolsky wywiad z Alexem.] Liz[do Topolsky.]: Mówi pani o Maxie? Już czuje się dużo lepiej. Wrócił nawet na zajęcia. Nie ma powodów do zmartwienia [w tym momencie Liz patrzy się na Alexa takim spojrzeniem jakby miał potwierdzić to co mówiła.]. Topolsky[do Liz.]: Przeżyłaś wstrząs, wszystko w porządku? Liz: Całkowicie. Topolsky[już chciała odejść ale jeszcze podeszła do Alexa i mówi cos do niego.]: Wpadnij później do mnie, porozmawiamy sobie. Liz[do Alexa, gdy Topolsky już odeszła.]: Proszę. Alex: Psychoanalityk powiedziałby leczenie cię przypłacam własnym zdrowiem psychicznym. Liz: Przepraszam za wszystko. Alex: Ulżyło ci?[Alex chciał już odejść ale podąża za nim Liz.] Liz: Muszę się dowiedzieć czy nie powiedziałeś nikomu o tym co zaszło w szpitalu? No wiesz... o tych prochach. Alex: Czy teraz wszyscy będziemy kryli Maxa? Ja i Kyle. Liz: Kyle, dlaczego? Alex: On też wie. Jak długo chcecie to przed wszystkimi ukrywać? [Alex zaczyna krwawic z nosa.] Liz: Co to, pomóc ci? Alex: Nie musisz, sam sobie poradzę. [Alex idzie do męskiej toalety żeby wyczyścić sobie nos.] Baseballista[do Alexa o jego nosie.]: Uprawiasz boks czy co? Alex: Jasne. Niedojda. [Alex wrzuca chusteczkę w krwią do kosza na śmieci i Topolsky wyjmuje ją.] [Tymczasem w kafejce Michael tłumaczy co on znalazł z Marią Isabel i Maxowi a Maria opowiada to Liz.] Michael: Sprawdziłem śmieci to najlepsze źródło informacji. Maria: Ufoludek gapi się na szczoteczkę do zębów więc mówię mu, żeby zajrzał do śmieci. I co widzimy? Michael: Numer telefonu. Pomyślałem, że najlepiej zrobię jeśli tam zadzwonię. Maria: Siedziałby tam do tej chwili gdybym nie zadzwoniła. Oczywiście przylepił się do mnie. Michael: Słabo słyszałem bo przylepiła się do słuchawki ale znam ten głos. Maria: Jasne jak słońce. Michael: Topolsky. Maria: Właśnie, co za zakłamana baba. Michael: Nie ufaj blondynkom. Max: Czyżby? Maria: Wyczułam ją już pierwszego dnia. Liz: Niedobrze. Max: Ciekawe ile już wie. Michael: I kto jej powiedział? Isabel: Albo komu ona powie. Liz: Był z nią Alex. Rozmawiali o Maxie. Maria: Alex nie jest kapusiem, poza tym niewiele wie. Max: Liz wmówiła mu, że chodzi o narkotyki. Isabel: Pięknie, mama i ojciec się ucieszą. Max: On nic nie powie. Liz: On nic nie powie. Michael[do Maxa.]: Daruj sobie, wpadliśmy.[Michael odchodzi.] [Tymczasem Alex puka do biura Topolsky i wchodzi.] Alex[do Topolsky.]: Chciała mnie pani widzieć? Topolsky: Zamknij drzwi[Alex zamyka drzwi.]. Siadaj. Alex: Za kilka minut mam chór, więc... Topolsky: Alex, wiem o wszystkim. [Alex siada.] Alex[gdy już usiadł.]: Tzn. o czym? Topolsky: O szpitalu, o pobraniu krwi, o tym co zrobiłeś dla Maxa i dlaczego? Chyba masz świadomość w co wdepnąłeś. Chce ci pomóc. Poznam cię ze swoimi przyjaciółmi. Alex: Co to za przyjaciele? Topolsky: Na pewno nie Szeryf. Chce żebyś czuł się bezpiecznie. Alex: Nie mogę? Topolsky: Czy w obecności Maxa ktokolwiek może. Opisz tu wszystko co wiesz i podpisz się pod tym. [Topolsky daje mu kartkę papieru i widzi, że Alex nie wykazuje zainteresowania.] Topolsky: Nie musisz dzisiaj. Wiesz, gdzie mnie znaleźć. Pomyśl jednak kogoś chcesz chronić, czy prawdziwy przyjaciel postawiłby cię w takiej sytuacji. Alex: A ci pani przyjaciele? Kim są? Topolsky: Ludźmi godnymi zaufania, jak ja. [Alex wychodzi i podchodzi do swojej szafki, do której wkłada głowę, podchodzi do niego Max.] Max: W porządku? Alex: Nie do końca. Max: Chyba musimy pogadać. Alex: O czym? Max: O tym co dla mnie zrobiłeś. Alex: No właśnie. O co chodziło? Max: Uratowałeś mi życie. Alex: Ty moje schrzaniłeś. Max: Nie chciałem. Alex: Przyszedłeś żeby mnie wystraszyć? Mam zapomnieć, że oddałem za ciebie krew tak? Za późno Max. Ona już wie. Max: Kto? Alex: Topolsky. Max: Powiedziałeś jej? Alex: Raczej ona mnie, chciała żebym coś podpisał. Max: Podpisałeś? Alex: Teraz i ty wiesz co znaczy niepewność? Max: Chce cię tylko chronić. Alex[szepcząc Maxowi na ucho.]: Jesteś jednym z wielu. [Alex odchodzi.] VOICEOVER: Zadziwiające jak bardzo jedna chwila może zaważyć na przebiegu wypadków. Przypadkowy koń może sprawić, że tożsamość Maxa zostanie ujawniona. [Liz podchodzi do jego szafki i wkłada mu kartkę.] Gdyby tak jeszcze zdarzyło się coś co przynajmniej nie pogorszyłoby biegu wypadków. [Alex pokazuje się w kafejce zanim zdążyli otworzyć.] Liz[do Alexa.]: Dziękuje, że przyszedłeś. Alex: Spotykaliśmy się tu setki razy ale dziś to nie to samo. Liz[po chwili.]: Przyjaźnimy się chyba od czwartej klasy. Alex[uzupełnia Liz.]: Poznaliśmy się jeszcze w trzeciej. Ale wcześniej mnie nie zauważałaś. Liz: Przychodziłam do ciebie z każdym problemem. Alex: Do niedawna. Liz: Nieprawda. To co się wydarzyło w szpitalu to najpoważniejsza rzecz jaka mi się w życiu przytrafiła. I zadzwoniłam do ciebie. Nikogo innego nie śmiałabym o to poprosić. Jesteś mi bardzo potrzebny, nawet jeśli nie mogę ci wszystkiego wyjaśnić. Alex: Z powodu Maxa? Liz: Maxa zostawmy w spokoju tu chodzi o nas. Mówiłam ci, że to nie jest proste ale może jest. Jest dobra strona i zła strona, jeśli wybierzesz złą wszystkich nas spotka coś strasznego. Błagam cię, jeśli 5 lat przyjaźni coś dla ciebie znaczy zaufaj mi. Przysięgam, że jestem po dobrej stronie. [Alex puka do biura Topolsky i wchodzi.] Alex[do Topolsky.]: Przemyślałem to co pani mówiła, nie martwię się o siebie. Chodzi mi o Liz. Jeśli wszystko powiem co się z nią stanie? Co wtedy zrobią pani przyjaciele. Topolsky: Przesłuchają ją, poddadzą zapewne jakimś testom żeby sprawdzić czy nie wyrządzono jej krzywdy. Alex: Bez policji? Topolsky: Bez. Alex: Ale jeśli tu chodzi o narkotyki, bo przecież o to chodzi prawda? Topolsky: Napisz co wiesz[daje mu kartkę i ołówek.], my zajmiemy się resztą. [Ktoś puka do drzwi Topolsky okazuje się, że jest to Liz.] Topolsky[do Liz.]: Coś się stało? [Liz patrzy się na Alexa, jakby go nienawidziła.] Liz: Muszę z panią porozmawiać. W cztery oczy to ważne. Topolsky[do Alexa.]: Zaraz wrócę. Pracuj dalej. Topolsky[do Liz.]: O co chodzi? Liz: nie wiem co powiedział pani Alex ale powinna pani o czymś wiedzieć. Topolsky: Słucham. Liz: Ostatnio Alex bardzo się zmienił. Zachowuje się jak paranoik. Przyjaźnimy się od wielu lat a w tym roku zbliżyłam się z kilkoma innymi osobami i chyba poczuł się nieco zraniony. Nie zwierzał się pani z tego? [W biurze Topolsky, Alex siada za jej biurkiem.] Topolsky: Wiesz, że nie mogę rozmawiać z dwiema osobami jednocześnie. Liz: Rozumiem. Po prostu boję się, że może powiedzieć coś co wyrządzi komu innemu krzywdę. Topolsky: Oboje znamy Alexa, myślę że postąpi właściwie. [Alex łączy się z Internetem za pomocą jej komputera.] Liz: Nawet pani nie wie w jakim on teraz jest stanie. Topolsky: Niech mówi sam za siebie. [Alex stara zobaczyć maile Topolsky.] [Pojawił się jednak komunikat "Twoja Skrzynka jest pusta".] Alex: Cholera. Topolsky: Muszę wracać. Liz: Chwileczkę nie możemy porozmawiać dłużej? [Topolsky kapnęła się, że coś nie gra i szybko idzie do Alexa. A ten odwraca wyświetlacz monitora tak, że możemy zobaczyć na nim logo FBI{"Akta FBI zakodowana poczta wysłana"}. Po chwili nadchodzi Liz.] Topolsky[do Alexa.]: Jeśli myślisz, że sobie pomogłeś mylisz się. Igracie z ogniem. Alex: Co FBI robi w Roswell? Topolsky: Ta sprawa nie skończy się tylko dlatego, że odkryliście kim jestem. Byłam po waszej stronie. Mam nadzieje, że po moim wyjeździe Maxa nie złapie ktoś dużo gorszy. [Topolsky odchodzi do góry po schodach a Alex nadal nie doczekał się wyjaśnień od Liz.] Alex[do Liz, gdy Topolsky już poszła.]: A teraz powiedz mi o co chodziło z Maxem, z Topolsky i z tym całym FBI albo przysięgam, że to koniec naszej przyjaźni. Liz: Nie mów rzeczy, których... Alex: Których będę żałował? Ja nie żartuje. Albo powiesz mi prawdę albo z nami koniec. Liz: Nie mogę. [Odcinek kończy się jak Alex odchodzi od Liz i Liz zastanawiającą się jak daleko jeszcze pójdzie by ochronić Maxa.] [Koniec odcinka.]
|
|||